YORGUN YILLAR
Yıllarca coşup yoruldu hisler,
Sâkinleşerek duruldu hisler.
Ermekde iken yaşım kemâle,
Kalboldu hayât bugünki hâle…
* * *
Bilmem ki, sebeb bu hâle ney, kim?
Bir neş’e duyurmaz oldu şi’rim.
İlhâmı düşürmüşüm melâle:
Vermez heyecân ne gül, ne lâle…
* * *
Pişmanlığa döndü şimdi neş’em:
Her mutluluğun peşinde mâtem,
Her kahkahanın sonunda nâle;
Yüz tutdu demek, ömür zevâle…
Ekrem Kılıç