Bu konuda yaptığımız araştırmada şu sonuçlara vardık:

Üstad’ın annesi Birinci Cihan Harbi’nin başlarında vefat ederken, babası, Üstad esarette iken vefat etmiştir. Birinde Üstadımız cephede, diğerinde ise esarettedir. Onun dışındaki hayatı ise hep takip, tarassut ve hapishanelerde, mahkemelerde geçmiştir.

Zamanın ulaşım ve iletişim imkânlarını da dikkate alırsanız, ailesi ile mülakatının (görüşmesinin) zorlaştığını görmek mümkündür:

“… Kırk sekiz seneden beri görmediğim Nurs köyümün, meskat-i re’simin bir teberrükü olan o tatlıdan, bayram tatlısı olarak herbir kardeşim bir parçacığını tatsın diye bir miktar gönderdim.”(1)

Bütün bunlara rağmen, her vesile ile ailesinden haber almaya ve onlarla bir şekilde irtibat kurmaya gayret etmiştir. Bu konuda Lem’alarda şu ifadeler vardır:

“… Benim merhume validemin vefatıyla hususî dünyamın yarısı, onun vefatıyla vefat etmiş diyordum. Abdurrahman’ın vefatıyla da, bâki kalan öteki yarı dünyam da vefat etti gördüm…”(2)

Rahmetli Said Özdemir Ağabey’in Vefatının Sene-i Devriyesi

Sürgün hayatından sonra aile fertleri arasında bizzat görüştüğü, kardeşi Abdulmecid ve yeğeni Abdurrahman başta gelmektedir.

Dipnotlar:

(1) bk. Şualar, On Dördüncü Şua, Muhtelif Mektuplar.

(2) bk. Lem’alar, Yirmi Altıncı Lem’a, On İkinci Rica.