Okulların açılması ile herkesi bir telaş aldı. Telaş sadece öğrencilerde değil; bunun yanında veliler, okuldaki görevliler hatta okul servisleri, kırtasiyeciler ve kitapçıları da kapsıyordu. Gelelim konumuza, biz veliler olarak bu eğitim-öğrenim sezonunda görevlerimiz ne? Bir kere mümkünse çocuklarımıza kızmayacağız. Çok mecbur kalırsak da az kızacağız. Her zaman söylendiği gibi bir olay karşısında önce çocuklarımızı dinleyeceğiz. Eğer olayda biz kusurlu isek çocuğumuzdan özür dilemeyi bileceğiz.

Çocuklarımızın terbiyesinden birinci derecede sorumlu olanların biz anne-babalar olduğumuzu unutmayacağız.

Çocuğumuz ilkokul bire veya değişik diğer okullara yeni başlıyorsa mümkünse hem okulu tanımak hem de çocuğumuza destek olmak için o ilk günü beraber geçireceğiz. Eğer şehir dışında bir yüksek okul veya üniversiteye başladı ise hem o şehri hem de okulu görmek için beraber gitmekte fayda var. Diyeceksiniz ki niye? Bazen duyuyoruz birisinin oğlu veya kızı bir başka şehirde üniversiteyi okuyor, mezuniyet törenini yapıp geliyor ancak ebeveynler bu aşamalarda çocuklarının yanında yok. İmkansızlıktan gidilemedi ise amenna. Zaten çocuğunuz da bu durumu olgunlukla karşılar. Ama imkan varsa gidin o mutlu günde beraber olun. Biliyorsunuz mutluluklar paylaşıldıkça artar.

Çocuğumuzun bir aktivitesi, müsameresi, etkinliği olduğunda bizler de ebeveyn olarak hazır bulunmalıyız.

Lütfen çocuklarımızın ödevlerini yapmayalım. Bu iyilik değil. O ödevi siz yaparsanız o sizin ödeviniz olur. Ancak çocuklarımızın ödevlerine mutlaka yardımcı olalım ve mutlaka kontrol edelim. Niçin kontrol edeceğiz. Bir kere çocuk ödevi baştan savma, yanlış yapabiliyor bunun önüne geçeceğiz. İkincisi eğer sınıfların mevcudu fazla ise (40-50 kişi gibi) hocanın istese de ödev kontrolü yapma şansı yok.

İnsanın hayatının dörtte biri okul hayatında dörtte üçü hayat okulunda geçiyor. Okul hayatı dolu dolu yaşanıp oradan güzel bilgiler alınabilirse hayat okulu daha zevkli geçiyor.

Bizim unutmamamız gereken bir konu da insanların vazifesinin ilim edinmekle ilerlemek, dua ile kulluk olduğudur. Dua bir büyük kulluk sırrıdır. Belki kulluğun ruhu hükmündedir.

Fenni ve teknik gelişmeler, medeniyet harikaları manevi bir duanın neticesidir. İnsanlar samimi olarak istemişler, bu samimiyetin karşısında Allah bizlere bu fenni ve teknik gelişmeleri ikram ve ihsan etmiştir.

SİNGAPUR’DA İSLAMİYET VE RİSALE-İ NUR HİZMETLERİ…

İnsan (ister çocuk olsun, ister erişkin-büyük) beşikten mezara kadar öğrenmeye muhtaçtır.

Bir de insanların duası vardır. Bir dua çeşiti fiilen yapılan duadır. Mesela çift sürmek fiili bir duadır. Rahmet hazinesinin kapısını çift sürerek çalmaktır. Veya benzer şekilde ders çalışmak fiili bir duadır. Ne kadar bulgur, o kadar köfte sırrınca biz ne kadar çalışır, gayret edersek çalışmamızın sonucunu daha iyi görebiliriz. Gayret bizden tevfik ve inayet Allah’tandır.

Biz dinlemeyi bildiğimiz gibi; çocuklarımıza konuşan nasıl dinlenir öğretmeliyiz. Konuya odaklanmaları, karşısındaki kişinin sözünü kesmemeleri, anlamadıkları bir şey olduğunda usulüne uygun olarak konuşmacıya sormaları gerektiğini vs öğretmeliyiz.

Bizim ve çocuklarımızın hobileri olsun. O hobilerine destek çıkalım. Hobi; insanların normal yaşantısında zevk için uğraştığı, bir başka deyişle hayatında yapmak zorunda olduğu şeylerin dışındaki eğlenceli, mutluluk verici ve zevk verici işlerle uğraşmasına denir. İnsanlar sevdiği işle uğraşmak için kendilerine zaman ayırmalıdırlar.

Çocuklarımızın maddi ihtiyaçlarını eksiksiz karşılıyoruz. Bunun yanında manevi ihtiyaç olan şefkat gösterme, ilgilenme, nitelikli birliktelik, dünyaya geliş gayesini öğretmek gibi hususları da ihmal etmemeliyiz. Unutmayalım fidanlar ihtimam-özen gösterildiğinde daha iyi büyür.