Hep aynı şey olur.

Yanıma gelir ve derler ki:

“Hadi beni eleştir, hoşuma gitmese de hakkımda ne düşündüğünü söyle.”

Bir zamanlar deneyimsizdim, bu söze aldanıyor, gerçek düşüncelerimi bir çırpıda söyleyiveriyordum.

Sanıyordum ki dürüst tavrım onları memnun edecek.

Bunun ne büyük bir aldanış olduğunu daha sonra acı deneyimlerle anladım.

Meğer muhatabım bana “Hadi beni eleştir, gerçekleri söyle” dediği zaman, “Beni methet!” demek istiyormuş!

Tam da gerçek düşüncelerimi söylemeye niyet etmiş gibi görünerek yalanlar söylemeliymişim!

İnsanlar kendileri hakkında konuşulmasından hoşlanıyorlar.

Fakat eksiler artıları götürdükten sonra geriye mutlaka artı kalması şartıyla!

Yalanı seven bir tarafımız var.

Yalan olduğunu hissetsek de dinlemek hoşumuza gidiyor.

Niye böyle?

Çünkü insanız.

SİNGAPUR’DA İSLAMİYET VE RİSALE-İ NUR HİZMETLERİ…

Nefis taşıyoruz.

Yaman bir benlik duygumuz var.

Hep övülmek, hep takdir edilmek, hep pohpohlanmak istiyoruz.

Kusurlarımızı kabul etmek istemiyoruz.

Hatalarımızı kendimize bile itiraf etmekten korkuyoruz.

Kusurumuz söylendi mi, bin dereden su getirerek savunuyoruz kendimizi.

Hatayı sebeplere, vesilelere, araçlara veya yanımızda yöremizdeki insanlara yüklüyoruz.

Fakat lafa geldi mi hepimiz gerçekçi kesiliyoruz.

“Acı gerçekler mi, tatlı yalanlar mı?” diye sorsalar, “Elbette gerçekler!” deyiveririz.

Fakat dinlemeye dayanamıyoruz gerçekleri.

Kişiliğimize yapılmış bir saldırı gibi algılıyoruz.

Ah zaaflarımız!