Sana bir çocuk gözü gerek, her şeye hayretle bakacak.

Bir zamanlar çocuktun, görürdün.

Büyüdün, kör oldun.

Tıpkı benim gibi.

Sana bir çocuk dili gerek “Niçin?” diye soracak.

Evvel zaman içinde çocuktun, sorardın.

Büyüdün, unuttun.

Harikalar perdelendi.

Sorularını yitirdin sen.

Cevaplarsa dereler gibi akıp gidiyor önünden, göremiyorsun.

Düşünmüyorsun, düşünmeyişini de düşünmüyorsun.

Nereden mi biliyorum?

Kendimden!

…

Kimyada üstadımız, arı.

Dokumacılıkta önderimiz, örümcek.

Yüzmede modelimiz, balık.

Uçmada pirimiz, kırlangıç.

Koşuda birinci, antilop.

Uzun atlamada şampiyon, çekirge…

Ne sihirdir ne keramet, birer mucize bunlar!

Güzel bak, güzel gör!

Sana hayret yakışır!

…

Bir çocuk yaşamalı içinde.

Önyargı

Sesinde bahar taraveti, papatya gözlerinde merak, kelimelerinde fırından yeni çıkmış taze ekmek kokusu, yumuk ellerini gamzeli yüzüne dayayarak sürekli sormalı.

Esen rüzgârların sesi ne söylüyor?

Hüznün rengi ne?

Sevincin kokusu nasıldır?

Kim yazdı ümidin şiirini?

Kim boyadı mevsimleri?

Kim yapar yumurtadan kuşu, topraktan kirazı, yoncadan sütü?

Hangi ustadır patlıcan tavadan, imambayıldıdan, bulgur pilavından, kuru fasulyeden kalp, beyin, göz, kulak, burun, dil yapan?

Fırında kavrulan ekmek insanda nasıl hayat buluyor?

Havaya her gün milyarlarca ton su pompalanır, bulut olur.

Bulutlar rüzgârlarla taşınır kurak beldelere.

Yağmur rahmetin resmini çizer havaya.

Yağan serinliktir, temizliktir, berekettir.

Hava ağlar, yer güler.

Her şeyde bir parça yağmur vardır.

Dağda pınar, dalda elma, annede süt, damarda kan, âşıkta gözyaşıdır, hayat sudan yaratılır.

Yağmur yağıyor, seller akıyor ama camdan bakan sadece arapkızı.

Senin işin başından aşkın.

Beyaz camın büyüsüne kapılmışsın.

Kafan bir odun deposu adeta, lüzumsuz malumatın işgali altında.

Bir ateş ver ona, üfür dumanını, savur külünü, belki nura dönüşür!

 / Ömer Sevinçgül