Sevdiğim bir nur talebesi şöyle yazmış;
Özetle: “Dershanelerimizdeki ders kürsülerinin bir hukuku vardır. Bizim gibi düşünmeyenleri (Risale’i Nur’a göre düşünse de farketmez) oraya oturtup ders yaptırmak doğru değil maazallah farklı şeyler söyler insanların kafasını karıştırır”
Ben de ona cevaben dedim: Evvela kürsü makamı diye bir makam oluşturuyorsunuz, sonra onu mukaddesleştiriyorsunuz, daha sonra da kalkıp kurallar koyarak yetişilmez bir vaziyete sokuyorsunuz.
Bari dersi yapacak kişiyi imtihana tabi tutup (!) öyle o kürsüye oturtun da tam olsun.
Şaka bir tarafa;
Bir de kendilerine şunu dedim; Siz Bu mantıkla, üstadımızın yanında senelerce diz çöküp ders okumuş üstadımızın da onu dinlemiş olduğu bir kişi gelse, mesela Fırıncı abi gelse veya Hüsnü Bayram abi,Feyzi abi gelse, siz bu mantıkla bu yaklaşımla o abiye ders yaptırmazsınız.
“Allah korusun yanlış bir şey söyler dinleyenlerin kafasını karıştırır ifsad eder” düşüncesiyle elinizden gelse değil ders yaptırmak dershanenize bile sokmazsınız.
Maalesef geçmişte bunun çok örneklerini yaşadık. Bu mantıkla hareket edenler yüzünden üstadımızın yanında O’na hizmet etmiş abileri ziyaret edemedik. Gidip en azından tanışır dualarını alırdık. Bir şekilde bizi engellediler. Biz o zamanlar gençtik toyduk anlamıyorduk ve itaat ediyorduk. Onlar da bizim bu vaziyetimizi tepe tepe kullanıyorlardı. Sorun değil ahirette herkes yaptığının hesabını verecek.
Bana göre bu bir çeşit “kendini beğenmişliktir.” Üstünlük psikozudur.
Cemaati üstünlük…
Yani bir çeşit ırkçılıktır.
Oysa bir nur talebesi bu abilerin kendi şehirlerine geldiğini duysa hemen koşar onu dinlemeye gider/gitmesi lazım…
Acaba Üstattan bana bir şeyler anlatır mı? Üstadımı ondan öğrenebilir miyim? diye çırpınır.
Cenabı Allah bizleri bu çeşit menfi fikirlerden muhafaza etsin.
Nurettin Huyut
