O gün pek ke­yif­liy­dim. San­ki her şey be­nim­le bu mut­lu­lu­ğu pay­la­şı­yor­du. Sı­nıf da ter­te­miz­di. Ço­cuk­la­rım der­se ka­tı­lı­yor, ne­şe­li da­ki­ka­lar ya­şı­yor­duk. Tam bir oyun ta­dın­da ilerliyordu ders dakikaları.

Mer­ve, yi­ne göz­le­ri­ni bir nok­ta­ya dik­miş­ti. Du­da­ğın­da tat­lı bir te­bes­süm vardı. Meh­met’in yü­zün­de de mu­zip bir ze­kâ izini görmek mümkündü.

Ko­nu­muz nük­te­li, mi­za­hî kı­sa öy­kü­ler­di. Ko­nu­nun özü­nü ifa­de et­tik­ten son­ra sı­ra öğ­ren­ci­le­re gel­miş­ti.

Gö­züm yi­ne Mer­ve’ye kay­dı. Mer­ve, he­de­fi tam on iki­den vur­du ge­ne. Ve Ho­ca’mız­dan tat­lı bir ör­nek ver­di:

Gecenin geç saatlerinde Ho­ca Nas­red­din’in evin­den bir gü­rül­tü gel­miş. Kuş­lu­ğa doğ­ru sor­muş­lar:

– Ho­cam, si­zin ev­den bir gü­rül­tü gel­di. Ney­di aca­ba?

Ho­ca ce­vap ver­miş:

– Hır­kam yu­var­lan­dı da mer­di­ven­ler­den…

– Ho­cam, hır­ka o ka­dar ses çı­ka­rır mı?

Ho­ca’mız tam kı­va­mın­da sö­zü ta­mam­la­mış:

– Uzun et­me be kom­şu, için­de ben de var­dım iş­te!

Ce­ren’in göz­le­ri par­lı­yor­du. O da ör­nek ve­re­cek­ti bes­bel­li. He­men bir baş işa­re­tiy­le söz hak­kı ver­dim. Ce­ren sö­ze baş­la­dı bu sefer:

– Ak­şe­hir’de öğ­ret­men­lik ya­pan bi­ri­si çar­şı­ya gi­di­yormuş ara­ba­sıy­la. Bir öğ­ren­ci­si­nin de ay­nı is­ti­ka­me­te git­ti­ği­ni gö­rün­ce:

– Bu­yur yav­rum, di­ye ara­ba­sı­na davet et­miş.

SİNGAPUR’DA İSLAMİYET VE RİSALE-İ NUR HİZMETLERİ…

Ço­cu­ğun ce­va­bı hem­şe­ri­si Nas­reddin Ho­ca’nın söz­le­ri­ni ha­tır­la­tır cins­ten­dir:

– Sağ ol ho­cam, bi­raz işim ace­le de…

Der­si­mi­zin so­nu­na ge­li­yor­duk. Ar­tık ko­nu­yu bağ­la­ma­nın za­ma­nı gel­miş­ti.

An­cak Meh­met, yi­ne mü­na­se­bet­siz bir so­ru mu so­ra­cak­tı aca­ba?

– Evet, Meh­met?

– Ho­cam, han­gi ta­kı­mı tu­tu­yor­su­nuz?

Ey­vah! Ne de­sem, na­sıl ce­vap ver­sem bilmem ki?

Sınıfta farklı ta­kımlar­dan öğ­ren­ci­le­rimin ol­du­ğu mu­hak­kak­tı. Hiç bi­ri­si­ni kır­ma­ma­lıy­ım. Cevap veriyorum:

– Meh­ter ta­kı­mı­nı tu­tu­yo­rum yav­rum.

Sı­nıf kah­ka­ha­lar­la in­le­di. Ko­nu­mu­zun ru­hu­na uy­gun bir ce­vap ol­muş­tu. Teneffüs zili de çalmıştı.

– İyi teneffüsler be­nim ço­cuk­la­rım… Ka­nat­sız me­lek­le­rim…