Nurdanhaber-Haber Merkezi

Manisa’da yaşayan 77 yaşındaki Abdulbaki Demirel, sokaklarda barınan Afgan aileyi nişanlı oğlu için hazırladığı eve yerleştirdi. Yemeğini bölüştüğü aileyi hastanede dahi yalnız bırakmayan Demirel, adeta insanlık dersi verdi.

Muş’tan Manisa’ya 1987 yılında göç eden 11 çocuk sahibi Abdulbaki Demirel, inşaatlarda çalışarak büyüttüğü çocuklarıyla el birliği yaparak Cumhuriyet Mahallesi’nde 3 katlı ev yaptı.

Bir süre önce nişanlanan küçük oğlunu evlendirmek üzere hazırlıklarını sürdüren ve evinin en alt katını oğlu için hazırlayan Demirel,  sokakta kalan Afganistanlı Tajik ailesinin çaresizliğini görünce evi sığınmacı aileye açtı.

Demirel, AA muhabirine yaptığı açıklamada, 4 ay önce Jevad Tajik (34), hamile eşi Noura Narway (32) ve çocukları Maryam Tajik’in (4) sokakta yaşadığını gördüğünü, onları öylece bırakmaya vicdanının el vermediğini söyledi.

“Yanlarına yaklaşıp selam verdim. Dillerini bilmiyordum ama yine de anlaştık” diye konuşan Demirel, o gün yaşananları şöyle anlattı:

“El işaretleriyle burada ne yaptıklarını sordum. Sokakta yaşadıklarını, ev aradıklarını söylediler. Çocuklarına baktım, onları orada bırakamayacağımı anladım. Evimin alt katındaki daireyi nişanlanan oğlum için hazırlamıştık. Evde eşyalar vardı. Oğlumu evden çıkarmaya karar verdim. Oğlumun eşyalarının bir kısmını kendi evime diğer kısmını ise büyük oğlumun evine bıraktık. Sonra bu aileyi içeri aldık.” 

– Doğumda da yalnız bırakmadılar

Afgan ailenin 4 aydır evlerinde kaldığını, onlara kol kanat gerdiklerini ifade eden Demirel, oğlunun da kararını desteklediğini dile getirdi.  

 Ailenin tüm ihtiyaçlarını karşıladıklarını dile getiren Demirel, “Allah şahittir onlara baktığımız kadar kendi evimize bakmıyoruz. Elimizden geldiği kadar yardımcı oluyoruz. Ben onları evden çıkarmayı düşünmüyorum ama kendileri çıkmak isterlerse bilemem” diye konuştu. 

SİNGAPUR’DA İSLAMİYET VE RİSALE-İ NUR HİZMETLERİ…

Noura Narway’ın geçen hafta doğum sancılarının başladığını, bu süreçte de onlara destek olmayı görev bildiklerini söyleyen Demirel, şöyle konuştu:

“Eşime, ‘Bu da benim kızımdır. Aynı dili konuşmasak da sen bunun yanına gidip bekleyeceksin, yardımcı olacaksın’ dedim. Eşim hastaneye gitti, 3 gece başında bekledi. Zeynep adında bir kızları oldu. Bizler de torunumuzu olmuş kadar sevindik. Onun kendi torunumuzdan, çocuğumuzdan ayırt etmiyoruz o da bizim bir evladımızdır. Şimdi yeni bir torunumuz daha oldu, onu diğer torunlarımızdan ayırmıyorum. Elimden geldiği kadarıyla bu aileye yardım etmeye devam edeceğim. Onları yabancı görmüyorum. Ben de ayrım yok. Bütün İslam alemi kardeştir. Bu gece benim kapıma biri gelsin, ‘Başım gözüm üstüne’ derim. Ben ona ‘Nerelisin, kimsin?’ diye sormam. Sordun mu kıymeti kalmıyor.” 

Ailenin yardıma ihtiyaç duyduğunu, kendilerinin bir noktaya kadar destek olabildiğini anlatan Demirel, özellikle iş bulunması konusunda yardım istediklerini aktardı. 

– Savaştan kaçtılar

Javad Tajik ise ülkelerindeki iç savaş nedeniyle 8 ay önce Kabil’den Ankara’ya geldiklerini, daha sonra Manisa’ya yönlendirildiklerini söyledi.

Kente geldiklerinde kalacakları bir yerlerinin bulunmadığını, hamile eşi ve çocuğuyla çok zor günler geçirdiklerini belirten Tajik, “Abdulbaki amca bize sahip çıktı, Allah kendisinden razı olsun. Sokaktaydık, hiçbir şeyimiz yoktu. 4 aydır bu evde kalıyoruz” dedi.

İşsiz olduğunu, Afganistan’da amelelik yaptığını anlatan Tajik, Manisa’da iş aradığını sözlerine ekledi.

AA