Ziyaretçi kabul edecek durumda değildi. Talebelerine özellikle tembih etmişti:

– Ziyaretçi getirmeyin, hastayım, kimseyle görüşecek hâlim yok” demişti. Buna rağmen ısrarla onu ziyaret etmek isteyen biri vardı. Mehmet Çalışkan’ın etrafında dört dönüyor, dükkânından bir yere ayrılmıyordu:

– N’olursun, ben uzak yoldan geldim. Bir kere sorun, istemezse geri dönerim. Hoca Efendi’yi benim geldiğimden haberdar etmeden beni göndermeyin. Mehmet Çalışkan daha fazla dayanamadı ve Bediüzzaman’ın evine gitti. Ve kısa süre sonra sevinçle geri döndü:

– Tamam, dedi. Üstad seni kabul etti, buyur gidelim. Mustafa’nın sevincine diyecek yoktu. Bu mutluluk, ona dünyadaki her şeyden daha tatlı gelmişti. Mehmed Çalışkan onu Bediüzzaman’ın odasına kadar çıkardı:

– Üstad’ım, misafiri getirdim, dedi. Bediüzzaman karyolasının üzerinde istirahat ediyordu. Mustafa odaya girer girmez Üstad’ın elini öptü ve gözü oturacak bir koltuk veya sandalye aradı, ama bir şey bulamadı. Yerde eski bir kilim, karyolanın başucunda da basit bir yer minderi vardı. Bu minderin üzerine diz çöktü, oturdu.

– Hoş geldin kardeşim, dedi Bediüzzaman:

– Bugün rahatsızım, hiç ziyaretçi kabul etmiyorum. Senin ismini söyleyince içime bir sevgi doğdu, getirin dedim.

– Sağ olun Üstad’ım, dedi Mustafa mahcup bir şekilde…

– Nereden geliyorsun?

Rahmetli Said Özdemir Ağabey’in Vefatının Sene-i Devriyesi

– İstanbul’dan efendim. Bediüzzaman, Mustafa’nın İstanbul’dan geldiğini duyar duymaz çevik bir hareketle yerinden sıçradı ve yatağın üzerine oturdu. Yüz ifadesi bir anda değişiverdi. Mustafa ne olduğunu anlayamamıştı:

– Yanlış bir şey söyledim galiba, diye içine bir korku düştü. Bediüzzaman:

– İstanbul’da talebelerime işkence ediyorlarmış, doğru mu, dedi.Mustafa ezile büzüle:

– Ben bir şey bilmiyorum efendim, bir şey duymadım, dedi. Bediüzzaman talebelerine duyduğu sevgi ve şefkati bu misafirine şöyle ifade etti:– Benim etimi cımbızla çeksinler, ama talebelerime ilişmesinler! Biraz bekledikten sonra Mustafa’ya:– Kardeşim sana kızmadım, dedi. Seni de talebeliğe kabul ediyorum. İstanbul’daki talebelerime selam söyle.

(Bediüzzaman’la Yaşayan Öyküler kitabından)