İnsanlara göre adâlet kavramı izâfîdir. Çağlara ve topluluklara göre değişebilir. Fakat, İlâhî adâlet hiçbir zaman değişmez. Özellikle, bütün varlıkları ilgilendiren, her haklının hakkını vermek şeklinde olan kısmı, öyle ince ve yaygın şekilde işlemektedir ki, kâinattaki bütün dengeler bunun üzerinde cereyân etmektedir.

İşte, bu İlâhî adâleti kavrayıp bütün yaratıklara birer hak sâhibi gibi bakabilen, her varlığın hakîkî hakkına tecâvüz etmeyen bir sistemi kim işletebilirse, onun topla-tüfekle yıkılması kàbil değildir. Ama, insanların kötü özellikleri, topluluklarda da ortak hastalıklar şeklinde kendini gösterir. Nasıl bir insan, zamanla gaflete dalar, nefsin ve şeytanın telkinlerine kapılır, doğru yoldan saparak nefsine ve sorumluluk alanına girenlere zulüm ederse; milletler ve devletler de aynı hatâyı yapabilirler. Onların mükellefiyetleri daha geniş, verdikleri zararlar daha umûmî ve netîceleri daha şumullü ve korkunçtur. Bu bakımdan, zulümlerinin cezâsı olarak terettüp edecek âkibet, şahıslarınkinden daha değişiktir.

İnsan başıboş yaratılmamıştır. Bütün hareketleri gözlenmektedir. Her işinden sorumlu tutulacaktır. İnansın, inanmasın sonuç farketmemektedir. Herkes, yaptıklarının hesabını vermek zorundadır. Bunlardan bir kısmı dünyada, bir kısmı da âhirette kapatılacak cinsten hesaplardır. Suçunun gerektirdiği cezâya göre; hafifleri âcilen, ağırları bir parça daha tecil edilerek verilecektir.

İlâhî adâleti bilen ve inanan; ancak, inandığı gibi amel etmeyenler veya yanlış yorumlayarak gerçeği perdeleyenler bir takım hâdiselerle tokatlanırlar. Bu cezâlar, âhirette çekilecek olana nisbeten pek hafiftir. Hattâ, belki de, burada bu sonuçlarla karşılaşmanın karşılığında büyük mahkemede pek çok suçların af edildiği görülecektir. Bu açıdan bakılınca, başa gelenlere cezâ değil, daha kötüsünden kurtardığı için bir mükâfât olarak da bakılabilir.

SİNGAPUR’DA İSLAMİYET VE RİSALE-İ NUR HİZMETLERİ…

Ancak, kâinâtı ve varlıkları başıboş, tesâdüfî, sâhipsiz, gàyesiz zannedenler; kendilerinde buldukları güçleri kötüye kullananlar ve adâleti hiçe sayanlar için öyle bir gelecek vardır ki, havasalalara sığmaz, hayalleri dehşete düşürür… Bunlardan ilki ve dünyaya âit olanı, devletlerinin dağılması, şevketlerinin sönmesi, kuvvetlerinin yerle bir olmasıdır. Ama, asıl korkulması gereken, mahkeme-i kübrâdaki vaziyetleridir. Her varlığa verdikleri zararları, hem de kat kat, olmayan sermayelerinden ödeyeceklerdir. Müflis halleri ile artı bir değer veremeyeceklerine göre o varlığın başka suçlarını yüklenmek zorunda kalacaklardır.

Zarara uğrayanlar ise, ebedî bir âlemde İlâhî adâlete nâil olacaklar, dünya hayatındaki zararlarının çok üstünde mükâfât kazanmış olmanın memnûniyeti ve sevinci içinde, intikamlarının alınmasından duydukları mahzûziyeti de üstüne koymuş olarak, pâyânsız sürûr ve mutluluğa kavuşacaklardır.

Âlem sinemasındaki bu filmi sıralarından seyreden bizler de, gerçek vazîfelerimizi hatırlayıp ihmâl etmeden, zulme uğrayanlar için elimizden geleni yapmakla birlikte, duâyı hiç unutmayalım. İlâhî adâletin mazlumlara vereceği karşılığı düşünerek, “Zâlimler için yaşasın cehennem!” diyelim…