Şefkat Peygamberi, on sekiz bin aleme gönderilen Efendimiz, Hz Muhammed (sav), doğarken dahi “ümmeti, ümmeti” demiş olması, O’nun şefkat Peygamberi olduğunun, her daim ümmetini düşündüğünün bir kanıtıdır.

Onun bu tavrı,

“Size kendi aranızdan öyle bir peygamber geldi ki, zahmete uğramanız ona ağır gelir. Kalbi üstünüze titrer, müminlere karşı çok şefkatli ve pek merhametlidir.” (Tevbe, 9/128)

mealindeki ayetin ifadesiyle tamamen örtüşmektedir.

Bediüzzaman Hazretlerinin aşağıdaki ifadeleri de konumuza ışık tutmaktadır:

– “…Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm’ın ümmetine karşı kemal-i şefkat ve merhametini ifade ediyor. Evet rivayet-i sahiha ile mahşerin dehşetinden herkes hattâ enbiya dahi ‘Nefsî, nefsî.’ dedikleri zaman, Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm ‘Ümmetî, ümmetî.’ diye re’fet ve şefkatini göstereceği gibi, yeni dünyaya geldiği zaman ehl-i keşfin tasdikiyle vâlidesi onun münacatından ‘Ümmetî, ümmetî.’ işitmiş.” (bk. Lem’alar, s. 19-20)

Cumhurbaşkanı Erdoğan: Türk-İslam Mührünü Bu Topraklara Vuran Asıl Müessese Dergahlar Olmuştur

 “O Zât-ı Ahmediye Aleyhissalâtü Vesselâm, dünyaya geldiği dakikada ‘Ümmetî ümmetî.’ rivayet-i sahiha ile ve keşf-i sadıkla dediği gibi, mahşerde herkes ‘Nefsî, nefsî.’ dediği zaman, yine ‘Ümmetî, ümmetî.’ diyerek en kudsî ve en yüksek bir fedakârlık ile yine şefaatıyla ümmetinin imdadına koşan bir zâtın gittiği âleme gidiyoruz…” (bk. Lem’alar, s. 224-225)

Peygamber Efendimiz (asm)’in doğduğunda başını kaldırıp bakışlarını semaya diktiğine, secdede ellerini kaldırmış, çok muztar bir vaziyette dua ediyor olduğuna, tekbir getirdiğine,.. dair rivayetler vardır. (bk. es-Suyûtî, el-Hasâisu’l-kübrâ 1/80, 85, 91; en-Nebhânî, Huccetullâhi ale’l-âlemîn s. 224, 227, 228)

– Hz. Peygamber (asm)’in bebekken secdeye gidebilmesi ve konuşabilmesinin birer mucize olduklarında şüphe yoktur. Özellikle secdeye varması, tevhit akidesini en sağlam bir şekilde ders veren İslam peygamberinin doğarken secdeye varması, getireceği dininin bir işareti, bir sinyali ve bir “beraetu’l-istihlali”dir.