VAHDET AĞABEYİN BEKA ALEMİNE RIHLETİ

Dünya güzel bir insandan, bir şevk adamından, bir şefkat kahramanından, bir tevazu, bir ihlas abidesinden daha mahrum kaldı. Vahdet ağabey, Üstad-ı Muhterem’in: “Sivrisinek tantanasını kesse, balarısı demdemesini bozsa, sizin şevkiniz hiç bozulmasın, hiç teessüf etmeyiniz. Zira, kâinatı nağamatıyla raksa getiren hakaikin esrarını ihtizaza veren musika-i İlâhiye hiç durmuyor; mütemadiyen güm güm ediyor.”[1] Sözündeki emri yerine getirdi. Hiç şevki bozulmadı, şahsı adına hiçbir şeyden de esef duymadı. Onun derdi davasıydı. Davası da hep Allah yolunda olmak ve Allah yolunda ölmekti. Öyle oldu.

Gelse celalinden cefa, / Yahut cemalinden vefa,

İkisi de cana safa, / Kahrın da hoş, lütfun da hoş.

Diyenlerden, derdi derman görenlerden hoş görülülerden ve hoş görüşlülerden biriydi. Dünyalık adına hiçbir şeye sahip olmadı. O imana ve Kur’an’a hizmetten başka bir şey düşünmedi. Nihayet amansız bir hastalığa yakalanarak hükmen şehit olup ebedi aleme ve ebedî saadete göçtü, gitti.

1982 yıllarında Erzurum Araştırma Hastanesinde bir bademcik ameliyatı sonucu 6 yaşlarında dünya güzeli kızım Nurefşan’ın sağ salim yatağına gelmesini beklerken vefat haberini aldık. Biz o haberin tesiriyle sarsıldığımız ve ağladığımız o saatte, kızımızın vefat haberini bizden başka kimse bilmezken o kadar kısa zaman içinde nerden haber almış bilemiyorum hastaneye ilk düşen, bulunduğumuz odanın kapısını büyük bir heyecanla açan, odamıza bir güneş gibi doğan, beni bağrına basarak: “Hocam” deyip Rasulullah (sav) Efendimizin: “الصَّبْرُ عِنْدَ الصَّدْمَةِ اْلأُولَى yani “Sabır, ilk şokta gösterilen sabırdır”[2]  sözünü hem de orijinal haliyle yüksek sesle bana hatırlatan zat, Vahdet Yılmaz ağabeyimiz oldu. Vahdet ağabeyin ana özellik ve güzelliklerinden biri de bu idi: Her yere Hızır gibi yetişmek, herkesin yaman gününde yanında olmak.

Vahdet ağabey, o günlerde medreseler arasında elektrik akımı süratinde bir süratle dolaşırdı. Nerde ders var, hangi medresenin ne tür bir şeye ihtiyacı var, Vahdet abi o ihtiyacı karşılamak üzere orada peyda olurdu.

Tevazuun doruk noktasındaydı. Ders yapma kapasitesinde birilerini buldu mu, kendisinden on yaş küçük olsalar bile onları ders yapma makamına oturtur, kendisi ise, ders yapılan salonun en aşağısında kapının dibinde otururdu. İhlas ve uhuvvet düsturları insan şekline girmiş adeta Vahdetleşmiş, Vahdet ağabey olmuştu.

Hatırını incitenler de dahil, ben onun, kimsenin aleyhinde konuştuğuna, kimsenin gıybetini yaptığına şahit olmadım. Vefasızlıklarla karşılaştığı, bazı sıkıntılara maruz kaldığı yıllarda İstanbul’a uzak bir noktada olmama rağmen her hafta gelir beni alır, Haseki’ye derse götürür, dersten sonra da getirir beni Bayramoğlu’na eve bırakır dönerdi. Arabam olduğu zaman da ben yollara düşerdim. Eve döndüğümüzde saat biri, ikiyi gösterirdi. O günler ne günlerdi. O günler derste karşımızda bulduğumuz kardeşlerimizin hepsinden Allah razı olsun. Rabbim o günlerimizi ahirette bizi kurtaracak eserler sınıfına ilhak eylesin.

SİNGAPUR’DA İSLAMİYET VE RİSALE-İ NUR HİZMETLERİ…

Vahdet ağabey, hayatını kaybetmedi, mekân değiştirdi. Fena âleminden beka âlemine geçti. Askerliğini, talimini, cihadını tamamladı, teskere aldı, gurbet diyarından asıl vatanına, ahirete, göçtü. Şehadet şerbetini içti, Cennet-i alaya uçtu.

Rabbim onu Firdevs cennetlerinde ağırlasın. Allah ona rahmet, kardeşleri Talat beye, Servet beye, Saffan beye, Arif beye, bütün onu seven dost ve kardeşlerimize sabr-ı cemil ihsan eylesin. Allah Teala, Onu, hizmetinde fani olduğu Üstad-ı Muhterem’iyle beraber eylesin. Hepimizi Üstadların Üstadı Hz. Muhammed (sav) efendimizin Makam-ı Mahmud’unda toplasın. Fatihalar, Yasinler, evrad u ezkârlar onlara hediyemiz olsun. Allahümme salli ala seyyidina Muhammedin ve ala ali seyyidina Muhammed.

Dr. Vehbi Karakaş

Yönetici