Bir edebiyatçı olarak Yalsızuçanlar’ın eserlerinin bir kısmını okudum. Kendi üslubuna göre ve eserlerinin “yapı”sı zaviyesinden “tutarlı” denebilecek bir edebi yönü de var.

“Tutarlılık”la ifade ettiğim yapı, kendi ölçülerime göre değil elbet, kitaplarındaki “bütünlük” noktasından söylüyorum.

Birkaç defa şahsen de görüştüğüm yazardan bahsetme sebebim, eserlerinin edebi kritiğini yapmak değil. 24 Eylül 2015. tarihindeki Kanal A’daki  Tarih ve İrfan

 programında  “sunuculuk” mesleğinin ilcaatı gereği tavrı,  hem Sadık Yalsızuçanları itibarsızlaştırmak, hem de okuyucularını Kanal A’yı izlemekten alıkoymak için  “kullanan”  bir “ekip”e  bazı noktaları hatırlatmaktır.

Üstad Bediüzzaman Said Nursi  Barla’da “menfa”dadır.  Yıl 1927’dir. Münazarat’ın ilk neşrindan (telif değil neşir) yaklaşık 14 yıl sonradır. ( Kastamonu Lahikası, 78)

inkılabdan ( II. Meşrutiyet’in ilanı) ve o muhitten ve TE’SİRAT-I Hariciyeden neşet eden bir halet-i ruhiye ile yazdığı bu gibi eserlerinde hatiat var.” . ( Kastamonu Lahikası, 78)

Mezkur programda Sadık Bey ne demişti?

“Zaten II. Said döneminde o fikrinden vazgeçmişti.”

Yani Üstad’ın “hatalıyım” beyanından çok hafif bir ifade kullanmış. Yalsızuçanlar’ın es geçtiği bir nokta var yalnız. O da Bediüzzaman Said Nursi’nin hiçbir zaman Sultan Abdulhamid’in bizzat şahsına taarruz etmediğidir. Bunu söyleyenlere hatırlatsaydı “sunuculuk” vazifesine bir halel gelmezdi.

Sonradan “Sultan-ı masum” dediği zata, isim  tasrih etmeden ima yollu itirazları, ya devrinde “mecbur kaldığı istibdad” a (Münazarat) yapılan birer “dostane ikaz”dır, ya da çevresinde ondan habersiz iç ve dış mihrakların sevkiyle yaptıkları yanlışlıklıra dikkat çekmedir. ( Münazarat)

Kastamonu Lahikası’ndaki mektubun devamında Üstad, mezkur “hatiat”ı neden yaptığını tavzih eder.

SİNGAPUR’DA İSLAMİYET VE RİSALE-İ NUR HİZMETLERİ…

“ Cenab-ı Hakkîn rahmetinden niyazım odur ki: Ehl-i imanın meyusiyetlerini izale niyetiyle  ettiği hatiat  hüsn-ü niyetine bağışlansın, afv edilsin.” . ( Kastamonu Lahikası, 78)

***

 “ Milleti yaşat ki devlet yaşasın” öğüdüyle yola çıkıp, ülkenin pek çok meselesini halletmek için bu ilke çerçevesinde kollarını “çemreyen” kişi ve kuruluşların, belki de “hikmet-i hükümet” gereği yaptıkları düzenlemelerin çoğu takdire şayan.

İişinin ehli düşünce ve kimliklerden teşkil olunmuş bir ekibe güvenmemek, insanı “gayr-ı memnun” derekesine indirir; Bunu herkesten daha çok bilmesi ve şuurunda olması –aynı zamanda bilfiil yaşaması– gereken insanların ve  hizmet gruplarının ta ilk baştan beri istikbali oldukça parlak bir siyasi ekibin yolu üzerine takoz koymaya çalışması, hemen hemen herkesi bilhassa bizi düşündürüyor ve üzüyor.

Anlamakta gerçekten zorlanıyoruz. Merhum Nasreddin Hoca’nın bindiği dalı kesmesi benzeri “garabet”ler eğer bir hikmetli sebebe dayanmıyorsa, aklımıza bazı ihtimaller gelmiyor değil.

“ Birileri” dini canibden buldukları Truva Atı misali anlayışlarla, o canım ve güzide çalışmalara gölge mi düşürmeye çalışıyor? Eğer bu doğruysa, acaba niçin ve neyi elde etmek, ya da “neye mani olmak’ için yapıyor bunu?

“ Mümkün her hükûmete karşı çıkmayı” ( Münazarat) anarşizm ile eşdeğer gören –görmesi gereken- meslek ehlinin “bir bölümünü” de bu tuzağa teşne bir hâlde. Onları,  taş taş örülmeye çalışılan Çin Seddi’nin bir elemanı, bir “âlet-i lâ ya’kıl”  olarak bulma endişesi onlar adına hafakanlara atıyor bizi.

 “ Dikkat” edelim ki, devam ve istikrar şu ya da bu siyasinin ikbali için değil, millet, ülke, milli kültür ve cihanşümul sanat için mutlak zaruret.

İşte 1 Kasım tarihi bunun için ehemmiyetlidir.