“Bu yirmi sene tazyik neticesi, ehemmiyetli ve müzmin bir hastalık bana ârız olmuş. Zaten eskiden beri o hastalığın esası bende vardı ki, ona merdümgirizlik, yani, insanlardan çekinmek, temas etmemek, temastan müteessir olmak… Hattâ şimdi en hafif ruhlu bir kardeşim, bir şakirdimle görüşmeyi—fakat Risale-i Nur hizmetine ait olmamak şartıyla—ruhum kaldırmıyor. Hattâ dostâne bakmaktan cidden müteessir oluyorum…“(1)

Buradaki içtimai hastalık; “merdümgirizlik” hastalığıdır.  Merdümgirizlik, insanlardan  sıkılma, kalabalıklardan hoşlanmayıp yalnızlık isteme hâline denir.  Öyle ki nazarlar / bakışlar, Üstad Hazretlerini hasta bile ediyordu. Bu sebeple mümkün mertebe nazarlardan, yani insanların ilgi ve teveccühünden kaçınmaya çalışıyordu.

Sosyal fobi; utanmaktan, küçük düşmekten, sosyal ortamlarda başkaları tarafından olumsuz değerlendirilmekten yoğun şekilde korkma ve korkulan durumlardan kaçınma eğilimi ile tanımlanabilecek, yaygın bir kaygı ve bunaltı bozukluğudur.

Dikkat edilirse Üstad Hazretleri aşırı ilgi ve teveccühten çekiniyor. Bu sosyal fobinin zıddı bir durum olduğu için, Üstad Hazretlerine “sosyal fobik” tanısı koymak mümkün değildir.

Rahmetli Said Özdemir Ağabey’in Vefatının Sene-i Devriyesi

“Merdümgirizliğe” bizim anladığımız manada psikolojik bir rahatsızlık demek yanlış olur kanaatindeyiz. Şayet ruhun sıhhat ve afiyeti açısından meseleye bakacak olursak, bu asrın en sıhhatli ruhu Üstad Hazretlerinin ruhudur diyebiliriz. Çünkü onca baskı ve zulme rağmen, gönül ve kalp dünyası daima ümitli ve feyizli idi.

(1) bk. Emirdağı Lahikası-I, (33. Mektup)