Yaşadığım ve gözlemlediğim hiçbir tarihte böyle bir savrulmaya şahit olmadım.

“Mütareke” günlerinde, minberdeki imamın ağzıyla – Üstad Bediüzzaman’ın ifâdesiyle –  “gavurlara dua edildi.”  Anadolu’nun bazı muhitlerinde ya işgalci dostluğu, ya da  o işgallerin iyiye yorumlaması yapıldı, Devlet-i Âliye-i Osmaniye ile beraber Alem-i İslam’ı da yahudinin işgal planından korumak için, Sultan Abdulhamid Hân’a şiddetli tenkitlerde bulunan  BAZI Din Âlimleri, İttihad-Terakki  Fırkasıyla berabermiş gibi göründüler. (Ama sadece –maalesef- dolgu malzemesi yapıldılar.)

Ya ilk başta Kuva-yı Milliye’ye  muhalefet eden Konyalı ya da Zileli bazı gruplar? Meselenin resmi tarih ezberciliğini bir yana bırakırsak, hâlin psiko-sosyal yanlarına bakarsak, kendimizi haksızlık etmekten alıkoymuş, birilerine iftira atmamış veya suizanda bulunmamış oluruz.

O insanlar –tamamen-  bu nevi “hatiat”ı bile isteye değil,  “kendi tevilatıyla” Osmanlı bir daha ayağa kalkıncaya kadar  ona  zaman kazandırmak, “düşman”ı da oyalamak için yaptıklarını sanıyorlardı.  Yani her şeye rağmen iyi niyetliydiler. Ne “ Cehenneme giden yol iyiniyet taşlarıyla döşenmiştir.” hikmetli sözünden haberliydiler. Ne de Nur Üstad’ın  “ İyi niyetin tesir edemeyeceği hâlat” beyanının muhtevasını öğrenmişlerdi.

Buna benzer çok misal sayılabilir ama okuyucularımın ne zamanını, ne de sabrını kapamak istemiyorum.

Ülkemizde son yıllarda şahit olduğumuz “paralelci” ve onlardan olmasalar da “tarafgirliği ve dostluğu” savrulmasına benzer bir hâli, gelişmeyi “hakiki vukuatı kaydeden tarih” haline gelmiş levhalarda bile göremediğimizi söylemek mümkündür!

Yalnız şunu kaydedelim ki “adamların” itikadlarındaki ve mesleken sakatlıklarını biliyor ama “eğitim” açısından yaptıklarını anlıyor gibiydik. Şimdi öğrendik ki o başarıların hepsi de sual çalmalarla bir göz bağcılığıymış.

12. yüzyılda Cengiz’in orduları Harzemşahlar Devleti ile beraber diğer İslam devletlerine  taarruz ederken, Mao ile birlikte dünyanın en eli kanlı devlet adamı ünvanını almış Cengiz’in yanında da adı müslüman danışmanlar vardı. Cengiz Ordguları  -dünya çapında- en büyük güce sahipti ya. ( Şimdikilerin Yahudi ve CIA yandaşlığı gibi.)

Haşhaşi başı Hasan  Sabbah hâdisesi de – bir başka noktadan- Üstad Bediüzzaman’ın tâbiriyle “ muvakkaten bazı ecnebi usullerini almış bir hükumet-i İslamiye” ( Tarihçe, Şualar) olan ülkemize yapılan “paralel” ihanet ve kumpasına benzemektedir!

SİNGAPUR’DA İSLAMİYET VE RİSALE-İ NUR HİZMETLERİ…

Malum. Hasan Sabbah başlangıçta bir ehl-i sünnet “alimi”dir. “İlmiyle âmil” diyemiyoruz, sonraki yaptıklarından ötürü bilemiyoruz çünkü. Büyük Selçuklu Veziri Nizamülmülk’le beraber Semerkand medreselerinde ehl-i sünnet itikadına göre tahsil görmüştür.

Kimbilir hangi saikle, hem “ehl-i sünnet”e, hem de Abbasi Halifesi”nin “sabah akşam dua ettiğini” belirttiği Büyük Selçuklu Devleti’ne muhalefete başlayıp, bazı devlet makamlarındaki tâbilerini intihara pek benzer fiillere atan  ve  – savcılık iddianamesince- FETÖ namını alan YAPI misali, “intihar komandolarıyla” pek çok Müslüman devlet “yetkili”sinin katline ve zeminin karışmasına yol açıyor o “ehl-i hak” olmayan tarikat.

“Efendim” diyor adam, “ Bunları biz de bilmesine biliyoruz da… Çok daha beter hallerinden haberdarız. Mazide kimler tarafından kullanıldıklarını da ilk ağızlardan öğrendik. Ama şimdi madem ki kabul etmediğimiz iktidarı zayıflatmak için malum partileri destekliyorlar. Bizim onları savunmamız mazide yaptıkları bütün günahları kabul ediyoruz mânasına gelmez ki…”

Güler misin? Ağlar mısın? “ Essebebü Kelfail” sırrını bilmiyor ya da  “ Küfre rıza küfür olduğu gibi,  zulme rıza da zulümdür.” beyanından habersiz misiniz?

Yoksa biliyorsunuz da “bilmemezden” mi geliyorsunuz?

Eğer böyleyse bu daha büyük bir fecaat; “ Merd-i Kıpti şecaat arzederken sirkatin söyler.” misali…