Her mananda tefessüh etmiş, bozulmuşlar yani siyahlaşmış olanlar bahsimiz haricidir… Siyahtan beyaza yolculukta, beceremeyip, şeytana yenik düşerek gride kalmış ama yönü ve niyeti beyaz olanlar çokça vardır… Bu yazı, yönü ve niyeti beyaz olanlar, hatta siyahın kara kucağından kurtulmaya niyetli olanları anlamak içindir… İnanan insan bile gün içinde kaç kez siyahın, günahın mayınlı tarlasına yaklaşmıştır da, son anda griye çekilmiş; utancıyla, tövbe ile affedilmişliğin beyazlığına sığınmak istemiştir…

Unutuyoruz; en başta temizlik timsali Efendimiz (sav) olmak üzere bembeyaz olan sadece peygamberlerdir… Günahtan, kusurdan uzak pırıl pırıl steril hayatlar… Bizler dostlarımızı sevdiklerimizi tramsız, grisiz, lekesiz istiyoruz… Sadece peygamberlerin yüce Allah’ın mukaddes sıfatı korumasında olduğunu ve böylelikle beyazlığı muhafaza ettiklerini unutuyoruz… Ebu Cehil gibi zifiri siyah; küfrün kucağında, günahta inat etmek isteyenlerin durumu bizi aşar ve onların hesabını sorup, hak ettiği cezayı da verecek iktidarımız yoktur… Dehşetli siyaha, inatlı küfre dünyanın hesabı hafif kalır…

Bakışı değiştirmek lazım; siyahı tam siyah, beyazı tam beyaz görmeden ihtiyat payı bırakmak lazım… Keskindir renklerimiz; gri tonları, ara renkleri görmez gözümüz…  Bediüzzaman’ın “Bir müminin bütün sıfatları mümin olmaz, kâfirin ise bütün sıfatları kâfir olmaz” bu mealde ki sözü, adeta ara renkleri de hatırlatıyor… Ayrıca güzel bakmanın güzel düşündürdüğünü de…

Dostumuzu, eşimizi vs. kusurları ile sevmek, ne kadar sahici ve içten sevgidir… Birine düşman olurken, güzelliklerini de kabul etmek, kini törpüler ve beklemeye aldırır; ya müspet bir değişim olursa diye… Bazen de dua olur beklemek… Ya biz? Ne kadar siyah ya da ne kadar beyazız?  Kendimize beyaz ve günahsız olmamaya hedefleyip, ara renklerde olanlarında cennete gireceğini unutmamak dostumuzu çoğaltmaz mı?  Evet, cennete imanlı olup da, ara renklerde kalanlarda girecek… Cehennemin ise gazabını azaltacağı tamamen bozulmamış sakinleri olacaktır…

Keskindir renklerimiz; bize ve sevdiklerimize düşen hep beyaz olur… Nefretimizin hedefindekiler ise siyahtır, hep günahkâr görürüz… Gece ve gündüzde ara tonlarda vardır…

Bir diğer hususta: Beyaz olduğunu sandığımız kaç insan karşımıza simsiyah çıkmıştır veya siyahlığına hüküm verdiğimiz beyazlığı ile utanca teslim etmiştir bizi… Ya da siyahta kalanlar, bazı günahlardan kaçınarak, siyahlığını bir miktar beyazla kırmıştır; vicdan yapmıştır, muhasebe yapmıştır ama becerememiştir beyaz olmayı, yinede kırmıştır zifiri siyahlığı… Siyahlıktan kurtulmak çabası da karınca samimiyeti değil midir? Adımlar küçük kalmış ve nefes tıkanmıştır şeytanın ağır baskıları ile ya da bizim sahip çıkmamamız ile… Kim bilir; siyahta kalan kaç kişide vebalimiz vardır?

Ya beyaz? Ne olmuş yani; biraz kir biraz ton bulaşmış ise… Yinede griliği ile beyazı hatırlatmaz mı? Kaç beyazın ayağı tökezleyip; hataya, günaha düştüğünde gönül dünyamızdan silindi?

SİNGAPUR’DA İSLAMİYET VE RİSALE-İ NUR HİZMETLERİ…

Yalnız çocuklar nettir, bembeyazdır, günah ve ton barındırmaz; doğan güneş gibi pırıl pırıl… Büyüdükçe, şeytanın tuzakları arttıkça, imtihanlardan sendeledikçe, siyah spreyden püskürtülür üzerimize… Kendi kirimizle uğraşmak varken…

Bu ton farklıklarının olabileceğini düşünmek, kendimizi temize çıkarmak değil, karşımızdakine hüsnü zan da bulunabilmeyi sağlamak içindir… Hedefimiz; hatasızlık, kusurdan uzak bembeyaz bir ton yakalamak olmalı elbet… Elbette kirden günahtan ödümüz kopmalı… Hedefte bu, başkaları adına ise tonları düşünmek, griyi kabul etmek, karşımızdakine kapıları açacak, dostluk köprüleri atacaktır… Kardeş olabilmeye, kendi günahımızla uğraşmak yeter… Hesap gününde sevabın ağır basması esas alınırken, bize ne başkalarının sadece günahına bakmak?

Ne biliriz başkalarının rengini, günahını; biliriz ancak kendi rengimizi, günahımızı…