Aslında çok önceden orada konuşma ve işitme engelliler için ders yapıldığını biliyordum. Daha önce ara ara gitmiştim bu dershaneye. Ama gitmek dün akşama nasipmiş.

Hamidiye Vakfı’nın Kadıköy Yeni Sahra’daki büyük binasından bahsediyorum. Bildiğim bir yerdi içeri girdim. Giriş katında 5-6 kişi sohbet ediyorlardı. Sağ tarafta bir yer var orada da 3-4 kişi sohbet ediyorlardı ama kimseden çıt çıkmıyordu. 4-5 katlı bina sessizlik içindeydi. Sonra yatsı namazını kılmak için salona geçtim, baktım beş altı kişi namazlarını bitirmişler, tesbihat yapıyorlardı. Onlar tesbihat yaparken, ben başımı önüme eğdim. Çünkü tesbihatsız bıraktığım namazlarımı hatırladım utandım. Onların tesbihatlarını nasıl yaptıklarını size anlatabilecek durumda değilim. Tesbihat bittikten sonra herkes ayaklandı. Etrafımı sararak benimle sohbet etmeyi denediler ama benim onları anlamadığımı anlayamadığımı fark ettiler, hepsi bana hoşgeldin deyip elimi sıktılar.

Sonra alt kattaki geniş ders salonuna indik. Ben azami 15-20 kişi göreceğimi düşünüyordum. Ama tahminimde yanılmışım. 60 civarında, belki daha fazla kişi ile karşılaştım. Önce bir laptop ile bir projeksiyon cihazı geldi. Onları kurdular, herkes yönünü duvara çevirdi. Sonra da isminin Mehmet olduğunu öğrendiğim bir kardeş duvarın önüne geçti ve projeksiyondan geçen risaleleri okuyup şerh ve izah etmeye başladı.

 
“Ahbablara muhabbetin ise: 
Madem “Lillah” içindir. O ahbabların firakları, hattâ ölümleri, sohbetinize ve uhuvvetinize mani olmadığı için, o manevî muhabbet ve ruhanî irtibattan istifade edersin. Ve mülâkat lezzeti daimî olur. “Lillah” için olmazsa, bir günlük mülâkat lezzeti, yüz günlük firak elemini netice verir.”
{(Haşiye): Lillah için bir sâniye mülâkat, bir senedir. Dünya için olsa; bir sene, bir sâniyedir.}
Sözler – 644 

Herkes pür dikkat “izliyordu”. Herkese bir şeyler oluyordu ama ben hiçbir şey anlamıyordum. Çünkü hepsi bir arada beraber tepki veriyorlardı, bazen ellerini havaya kaldırıyorlar bazen gülüyorlardı. Gülüşleri aynı kuş cıvıltısına benziyordu. Bunlar engelsiz idi, engelli olan ben idim. Karışık duygular içindeydim. Aslında bütün herkesin orada olup olanları izlemesini istiyordum. 45 dakika sonra ara verildi. Çaylar geldi, yanında ikram olarak karışık bisküvi vardı. Beraber oturduk, çay içmeye başladık. Zorla bana bisküvi yedirmeye çalışıyorlardı.

SİNGAPUR’DA İSLAMİYET VE RİSALE-İ NUR HİZMETLERİ…

Bunlar pırıl pırıl insanlardı, yüzleri Nur gözleri Nur’du, canları Nur, ruhları nurdu. 1960’lı-70’li yıllarda, yolda bir nur talebesi görüldüğü zaman, onun nur talebesi olduğu anlaşılırdı. İşte bunlar da böyleydi. Hem antenleri hem de vericileri dış dünyaya kapalı olduğu için, fıtratları bozulmadı. Aslında bunların fotoğraflarını, videolarını çekmek, sizinle paylaşmak istiyorum ama açıkçası onlarla anlaşamadığımız için, bir tercümanımızın da olmadığı, orada cahil kaldığım için çekim için izin alamadım. İzinsiz çekmekte benim işime gelmedi. Çok ahlaki bulmadım. Ders bitişinde yine hepsi bana gelip, Allahaısmarladık dediler.

Aslında hiç birisi beni tanımıyordu, fakat galiba bana acıdılar. Çünkü onlar çok güzel anlaşıyorlardı. Ama ben aralarında tam bir cahil kalmıştım. Dershaneden çıktıktan sonra Muhsin Karakuş kardeşimi aradım. O zamanda ondan daha başka şeyler de öğrendim. İkramı, kendileri aralarında para toplayarak alıyorlar ve pazar günleri dershaneye gelip okuma yapıyorlar. Ayrıca cuma günleri de 15-20 civarında liseli gençleri getirip, dershanede onlara Risale okuyorlarmış. Bütün gece onları düşündüm. Beni çok etkilediler. 
Çok şükür her yer, her hizmet birimi, her nur medresesi, her gün ve her saatte farklı bir hizmete imza atıyor.
Sevgili dostlar inşaallah bundan böyle, yine eskiden olduğu gibi aşk ve şevk veren hizmet haberlerini size ulaştırmaya devam edeceğim.

 
Saadet ve muhabbetle kalınız.