Hüsnü Bayram Ağabey Anlatıyor:

Bir gün içimizde büyük bir sıkıntı var, hiç böyle olmazdı… Sıkıntıdan sabaha kadar uyuyamadık… Üstad’a gidelim dedik fakat Üstad o saatte yanına hiç kimseyi almazdı. Sonra girdik odasına… Bir baktık ki; Üstad boylu boyunca yerde yatıyor, hırıltılar çıkarıyor, yanındaki testi de kırılmış…

Üstad bize: “Beni zehirlediler… Gece, bekçiye verdikleri zehri yemeğime attırmışlar, su içince yere yıkıldım”dedi. Baktık, Üstad Hazretleri yeşil zehri çıkartmış; hemen yatağını değiştirdik. Sonra: “Kalbime ihtar edildi, bekçiye zehir attırdılar” dedi. Üstad on beş gün kadar zehrin tesiri ile çok sıkıntı çekti. Çok az miktarda çorba içebildi. Ancak 20-25 gün kadar sonra eski hâline gelebildi.

Bu feci hadisenin teyidini Emirdağlı Nevzat Müftüoğlu’ndan dinleyelim.

Emirdağlı Nevzat Müftüoğlu anlatıyor:

1945 Emirdağ doğumluyum. Dedem Hz. Üstad’ın “Buranın korkak müftüsü” dediği Emirdağ Müftüsü Abdulkadir Bilge’dir. Dedem aslında Hz. Üstad’la dosttur. Üstad’a Hulusi ve Abdülmecid ağabeylerden gelen mektuplar önce ona gelirdi. ‘Bilge’ olan soyadımızı sonradan ‘Müftüoğlu’ olarak değiştirdik. Babam Necati Müftüoğlu ise Emirdağ Adliyesinde zabıt başkâtibidir. Bazen savcı vekilliği de yapmıştır. Bediüzzaman Hazretlerine hizmetleri olmuştur. Emirdağ’ında Üstad’ımızın yemeğine bir bekçi tarafından zehir atılması olayı vardır. Babam bu hadiseyi bize anlatırdı:

Bir gün Emirdağ Adliyesi zabıt başkâtibi olan babam Necati Müftüoğlu ağlayarak geliyor. Dedem Abdulkadir Bilge: “Ne oldu oğlum?” diye soruyor. Babam: “İnnâ lillâhî ve innâ ileyhi râciûn. Bekçi dedi ki: Bediüzzaman’ın yemeğine zehir katmışlar. Yarına sağ çıkamaz.” Buna dedem de çok üzülüyor ve: “İyi insandı. Allah rahmet etsin. Tanıyamadılar, anlayamadılar…” diye aralarında konuşuyorlar. Babam o zaman adliyede zabıt kâtibi, dedem ise müftü…

Üstad’ımız yemeklerini bozulmasın diye oradaki pencereye koyuyor. Bunu bilen bekçi de gece çıkıp Üstad’ın oradaki yemeğine atıyor zehri.

***

SİNGAPUR’DA İSLAMİYET VE RİSALE-İ NUR HİZMETLERİ…

Bu elim hadise Tarihçe-i Hayat kitabında şu şekilde geçmektedir:

ÜSTADIN EMİRDAĞDA ZEHİRLENMESİ

Bir siyasî memurun iğfali ve “İmhası için yukarıdan emir aldık” demesine aldanan bir bekçibaşı, Üstadın penceresine geceleyin merdivenle çıkarak yemeğine zehir atmış, ertesi gün Üstad zehirlenerek kıvranmaya başlamıştır. Zehirin tesiri çok azîm olduğu halde, kendisi: “Cevşenül-Kebir gibi evrad-ı kudsiyelerin feyziyle ölümden muhafaza olunuyorum. Fakat hastalık, ızdırap çok şiddetlidir” derdi. Bir hafta kadar aç susuz denecek bir halde perişan bir vaziyette inlemiş, sonra biiznillâh şifa bulup, tekrar tashihat gibi Risale-i Nur vazifeleriyle iştigale başlamıştı. Bu şiddetli hastalık zamanlarında asla namazlarını terketmedi. Yalnız ikinci ve üçüncü zehirlenmek zamanında tahammülü gayrikabil bir hastalıkta iki üç gün farzını yatağında ancak kılabildi.

Ölüm tehlikesi geçirdiği günlerde, bir gece sabaha kadar yanında nöbet bekleyip gözyaşları içinde Üstada dikkat eden iki talebesi diyor: “Sabaha yakın, gözleri kapalı olduğu halde doğruldu, ellerini dergâh-ı İlâhiyyeye açıp yavaş bir sesle birkaç kelime ile Risale-i Nur hizmetinin inkişafına ve talebelerinin selâmetine dua etti. Sonra bayılmış vaziyette yatağa düştü.”

Hizmetini, sıra ile iki üç genç talebesi ifa ederdi. Bir müddet onlar da menedilmişse de, çalışkan talebeleri, hizmetinden asla vazgeçmeyerek yüksek bir fedakârlık gösterdiler.

Emirdağı’nın resmî büyük bir memuru, bilâhare Nur’un kahraman bir talebesi olan arkadaşına: “Gizlice Said Nursî’nin imhası için, gizli bir plân ve emir var!” demiştir. İşte Üstada yapılan bütün muameleler, böyle bir plânın neticesi olarak cereyan etmiştir. Bir iki defaya münhasır değil, uzun seneler müddetince daimî olduğu için, yapılan zulüm, tarassut ve mânevî baskı çok elîm ve acı idi.(T.H. 461)