Nurdanhaber-Haber Merkezi

Kötülüğe kötülükle karşılık vermek kolaydır. Asıl zor olan, kötülük eden kimseye de iyilikle mukābelede bulunabilmektir. Âyet-i kerîmede buyrulur:

“İyilikle kötülük bir olmaz. Sen (kötülüğü) en güzel bir şekilde önle. O zaman seninle arasında düşmanlık bulunan kimse, sanki candan bir dost olur.” (Fussilet, 34) Hakîkaten, öfke denizi kabaran insanın, kendine hâkim olması çok zordur. Bu sebeple Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-, bu dirâyeti gösterebilen mü’minler için şöyle buyurmuştur:

NEFSİNE HÂKİM OLABİLEN KİMSE

“Gerçek babayiğit, güreşte rakibini yenen değil, öfkelendiği zaman nefsine hâkim olabilen kimsedir.” (Buhârî, Edeb, 102; Müslim, Birr, 106-108)

Böyle bir kimsenin nâil olacağı mükâfat ise, Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’in bildirdiği üzere şöyle olacaktır:

“Gereğini yerine getirmeye gücü yettiği hâlde, öfkesini yenen kimsenin kalbini Allah, emniyet ve îmanla doldurur.” (Ebû Dâvûd, Edeb, 3; Tirmizî, Birr, 74)

MÜKÂFATINI ALLAH’IN VERECEĞİ KİŞİLER

Rivâyet edilir ki, kıyâmet günü bir münâdî: “Mükâfatlarını bizzat Allâh’ın vereceği kişiler nerededir?” diye nidâ edince, insanları affedenlerden başkası ayağa kalkmaz.” (Rûhu’l-Beyan, III, 298) Nitekim âyet-i kerîmede:

“Bir kötülüğün cezâsı, ona denk bir kötülüktür. Kim de bağışlar ve sulhü temin ederse, onun mükâfâtı Allâh’a âittir…” (eş-Şûrâ, 40) buyrulmaktadır. Bir başka âyet-i kerîmede de Cenâb-ı Hak, öfkesini yutarak insanları affeden kimselerin, takvâ sâhibi kullar olduğunu bildirmektedir. (Bkz. Âl-i İmrân, 134)

SİNGAPUR’DA İSLAMİYET VE RİSALE-İ NUR HİZMETLERİ…

İşte o takvâ sâhibi kullardan biri olan Hakîm-i Tirmizî Hazretleri’nden bir misâl:Hakîm-i Tirmizî Hazretleri, Hızır -aleyhisselâm-’la görüşürdü. Lâkin uzun bir müddet Hızır -aleyhisselâm-’ı görememişti.

Bir gün, temiz ve yeni elbiseler giymiş, sarığını sarmış câmiye giderken bir mesele yüzünden kendisine kızmış bulunan bir kadının evinin önünden geçmek zorunda kaldı.

O esnâda kadın, çocuğunun kirli elbiselerini yıkamış, leğen de pis su ile dolmuştu. Hakîm-i Tirmizî’yi evinin önünden geçerken görünce, ona olan kızgınlığı sebebiyle kasten, leğendeki suyu olduğu gibi üzerine boşalttı. Hakîm-i Tirmizî’nin her tarafı bu kirli su ile pislendi. Kadının yapmış olduğu bu edepsiz ve nâhoş davranış üzerine Hakîm-i Tirmizî Hazretleri ona öfkelenmeyip hiçbir şey söylemediği gibi, başını bile kaldırıp bakmadı. Affetti ve yoluna devam etti.

YÜCE VE FAZÎLETLİ AHLÂK

Biraz sonra Hızır -aleyhisselâm- geldi ve ona; “Sen bu kötülüğe katlanıp sabrettiğin ve kadına hiçbir şey söylemediğin için bizi gördün.” buyurdu. Zira âyet-i kerîmede ifâde buyrulduğu üzere:

“Kim sabredip bağışlarsa, bu ancak büyüklerin yapabileceği değerli bir davranıştır.” (eş-Şûrâ, 43) Bu kıvâma yükselmiş bir gönül, ne mümtaz bir gönüldür. İşte bu yüce ve fazîletli ahlâk, ancak Yûsufların şiârıdır. Nitekim kendisini kuyuya atarak ölümünü arzu eden kardeşlerine, yaptıklarının mukābilini ödetmek iktidar ve gücüne sâhipken Yûsuf -aleyhisselâm- onları affetmiş, ayrıca onlara dâimâ iyilik ve ihsân etmek sûretiyle de kardeşlerini terbiye etmişti. Nihâyet onlar, büyük bir mahcûbiyet içerisinde Yûsuf -aleyhisselâm-’a:

“Allâh’a andolsun, hakîkaten Allah seni bize üstün kılmış…” (Yûsuf, 91) demek zorunda kalmışlardı. Bizler de şahsımızı ilgilendiren bu gibi durumlarda Yûsuf gönüllü olmalı, kendisinden kötülük sâdır olan bir kimsenin rûhuna girecek bir damar bularak onu güzellikle terbiye etmeliyiz. Bu meyanda, kötülüğe iyilikle, zulme af ile, akrabâ hukûkuna riâyetsizliği riâyet ile, mahrum etmeye ihsân etmekle mukābelede bulunmalı, günâha olan kızgınlığımızı günahkâra taşırmamalıyız. Daha öz bir ifâdeyle Hâlık’ın nazarıyla mahlûkâta bakmalıyız.

Kaynak: Osman Nûri Topbaş, Gönül Yolculuğu, Erkam Yayınları, 2013