“Kanlı hançer mi o Filistin o ne, bağrında senin.

Sana gökler ve zeminler ediyor şimdi enin.

Söyle ey arz-ı mukaddes ki harimindeki kim?

Görecekmiydi gözüm haydudu sinende mukim.

Çiğniyor en kahbe ve en kirli ayaklar işte;

Sana mahzun bütün ervah duruyor peyveste.

İşte çiğnendi haremgah; yıkılıp böyle hudud;

Hem de milletler içinden o zelil kavm-i yehud.

Şimdi gördükçe hariminde gezen melunu,

Sarsıyor ruhumu dehşet hele andıkça bunu,

Söyle milyonla şehidin kanı olsun mu tebah,

Yeter ey millet-i merhume yeter, oldu sabah

Enbiya yurdu Filistin, şüheda medfenidir.

Hangi imana sığar yaptığımız, söyle nedir?

Yıkılırken o aziz medfen-i eshab-ı nebi

Seyredin öyle mi! eyvah ne feci Ya Rabbi.

Kanlı yaş âr ile dök; şimdi çekil bir sapaya,

En zelil kavm seni benzetti bugün maskaraya.

Daldım yine hicrana bugün derd ile yandım,

Andım koca mazi ile seni, hüsran ile andım.

Dokunma – Mehmet Kayalar

Hançerledi kâlbgahımı bir kavm-i necis de,

Bir aks-i sada yok mu acep sendeki hisde!

Milletler içinde seçilen kavm-i zelile

Verdin o mukaddes yeri kendi elinle.

Davacı olur ruhları ecdad-ı necibin,

Ufkunda dururken kanı ashab-ı güzinin.

Kirlendi o mülevves ayaklarla ceziren,

Peygamberin ister onu def etmeni senden.

Her zerre-i hâkin ki senin, arz-ı mukaddes,

Her lahza olur türlü tecellilere ma’kes.

Milyonla şehidler hani sinende mukimdi,

En kirli ayaklar eziyor göğsünü şimdi.

Bir ülke ki her zerresi bin hatıra saklar,

Davran, ne durursun yine sarsılsın ufuklar.

Silkinmeni bekler baksana duruyor eyyâm

Davran yine arslan gibi manzume-i İslam.

Etsin mi nifak alem-i İslam’ı perişan

Tevhide sarıl, azme yapış, işte nigehban.