Giderek hızlanan bir tempo ile hayâtımız akıyor. Sonu herkes biliyor. Yaşayan her canlı için mukadder olan ölümü bilmek yetmiyor. Onun için gerekli hazırlıkların yapılması önemli… İşte, bu noktada insanlar ikiye ayrılıyor: bir bölümü teşkil edenler ölümden sonraki hayâta inanmıyor. Yalnızca dünyâ hayâtının iyi geçmesi, nefsî arzûlarının kolaylıkla temin edilmesi için çabalıyor. Bu konuda, şuursuz canlılarla aynı davranışlarda bulunuyor… Korkunç sona adım adım ilerlerken, kendisini tesellî edebilmek için duygularını uyuşturmaya çalışıyor.

            Ölümden sonra ebedî bir yaşamanın varlığına inanların bir kısmı, nasıl olsa daha belli olmayan bir zaman dilimi olduğunu, bu arada bir yerlerde hazırlığa başlayabileceğini tevehhüm ederek işi savsaklıyor. Bir kısmı, elinden geldiği kadarıyla hazırlığa bakıyor. İnancının gerektirdiği şekilde yaşamaya çalışmanın verdiği huzûr ve rahatlık, vaad edilen cennetin bir gölgesini  bu gruptakilere dünyâda da tattırıyor.

            Özellikle, gücümüzün yetmediği olaylarda, inanç kadar huzûru sağlayan hiçbir etken yoktur! Düşünün, size düşen bütün sebeplere başvurduğunuz halde çözemediğiniz, üstesinden gelemediğiniz o kadar hâdise var ki… İnsanlığını unutmayanların bütün dünyâsını karartacak nice işler olup bitiyor! Bunların karşısında âcizliğimizi, fakirliğimizi, güçsüzlüğümüzü hissedip, kederler içerisinde kalmıyor muyuz? Bu sırada imdâdımıza ancak îmânımız koşabiliyor: bütün kâinâtı yaratan ve idâre eden bir Zât-ı Zülcelâl’in varlığını bilmek ve O’na güvenmek kadar tesellî bahşedebilecek ne vardır?

            İnsanlığından çıkmadan, intikam ve kin duygularına esîr olmadan, adâletin er-geç yerine getirilerek hakkını zâlimden alacağından emîn olmak ne güzel bir duygudur! Aksi halde, insanın canavar bir hayvan hâline geleceği ve dünyâyı kana, ateşe verebileceğine dâir sayısız örnekleri herkes bilmektedir… İnsanlığa lâyık bir yaşayış, çevresiyle gerçek dostluk, olaylar karşısında soğukkanlılık, musîbetlere sabır ve netîcede rahatlık hep îmânda ve inancının gereğini bilerek yaşamaktadır.

SİNGAPUR’DA İSLAMİYET VE RİSALE-İ NUR HİZMETLERİ…

            İhtiyar dünyâmızda, insanları inançlarından uzaklaştıracak o kadar çok vesîle var ki… Beşeriyet, âdetâ, medenîyetin âlet ve vâsıtalarını yalnızca hayâtını karartmak ve rûhunu ıztıraplara garketmek için kullanıyor. Keşke,  bu günkü teknik ve ilim, inancın fazîleti ile birleşebilse idi… Keşke, canlıların en mükemmeli ve şereflisi olarak yaratılan insanoğlu, Allâhu Teâlâ’nın kendisine verdiği ehemmiyetin ve rütbenin farkına varabilse; îcâbını yerine getirebilse idi… O zaman, içinde bulunduğumuz “medeniyet-i beşeriye” asrı, yeryüzünü bir “medîne-i fâzıla” yapacaktı. Yalnız insanlar değil, bütün varlıklar bu güzel manzaradan nasiplerini alacaktı. Denizlerdeki en küçük canlıdan, fezâdaki en büyük varlığa kadar hepsi insanoğlunun yüce görevini yerine getirmesini alkışlayacaktı. Yaratan ve terbiye eden Hâlik-ı Rahîm ve Rabb-ı Kerîm, yaratılış gàyesine uygun hareket eden kullarının, rahmetine ve ikrâmına lâyık olduklarını meleklerine bir kere daha göstermiş olacaktı.

            Ümidimizi tamâmen kaybetmeyelim: belki hiç ummadığımız bir zamanda, hiç beklemediğimiz bâzı hâdiselerin sevkiyle beşer, bu saâdeti yakalayabilir… Belki, imtihan meydanı olarak yaratılan bu dünyâda, perdenin kapanmasına az kala, mutlu son sahneye konabilir… Belki, şu mâsûmiyetini ve ümîdini henüz kaybetmemiş bir avuç şerefli konuklarının hürmetine, Cenâb-ı Erhamürrâhimîn, cennetin numûnelerini daha dünya hayatında iken de gösterebilir. Beşer için ebedî ve dâimî, mükemmel bir mutluluğun kısa bir bölümünü burada da tattırabilir. Allah (cc) şüphesiz, bütün varlıkları ve hâdiseleri kudretiyle ve irâdesiyle istediği gibi düzenleyebilir.