Yazıda herkesin kendine özgü bir anlatım biçimi vardır. Buna ‘üslup’ denir. Sözün kalıbı, sureti, libasıdır üslup.

Eserin sihridir adeta, okurun ruhunu hazırlar. Söylenen sözlerin kabulü için uygun bir hava oluşturur. Yazıya lezzet, okura keyif verir.

Üslup, yazının parçalarını birleştirir ve kaynaştırır. Birlik ve bütünlüğü sağlar. Uzun bir metni tek cümle hâline getirir.

Hem manası hem de üslubu güzel olan yazı, zarif bir elbise giymiş güzel bir insana benzer.

Bir konu hakkında aynı şeyleri duyan ve düşünen iki yazardan üslubu güzel olan tercih edilir.

Usta yazarları üsluplarından tanımak mümkündür. Çünkü üslup, insanın yüzü kadar şahsidir. “Üslup, insandır” diye özetlemişler bu gerçeği.

İyi bir üslup sade, akıcı, canlı, duru, berrak, samimi, ahenkli, sıcak ve caziptir.

Gereksiz süslerden, yapmacıktan, laubalilikten, kuruluktan, resmiyetten ve kapalılıktan uzaktır. Berrak bir kaynak suyu gibi güzeldir.

Önyargı

Kendine özgü bir üslubun olsun istiyorsan samimi olmayı bilmelisin.

Şahsi duyuş ve düşünüşüne göre bir anlatım biçimi kazanmalı, onu bunu taklit edip durmamalısın. Gölgede duranın gölgesi olmaz.

Başlangıçta başkalarına öykünmen normaldir. Fakat hep böyle gitmemeli. Kendine mahsus bir üslubun olmalı.

Konunu iyi bilmelisin. Düşünceleri, olayları mantıklı bir biçimde sıralamalısın.

Manaya en uygun kelimeyi seçmeli, bunları cümlede en uygun yere koymalısın. Cümlelerin özlü, kısa ve açık olmalı.

Lafız manaya elbise gibi uymalı, maksadı açıkça ifade etmeli, bir başka manaya ihtimal vermemeli, anlamak için düşünmeye ihtiyaç duyurmamalı.