Beklemeyi bilmek gerek…

Her işin kendisine göre bir düzen içinde gelişmesi mukadderdir. Dünya hayâtında olaylar bir hikmet içerisinde gelişirler. Hikmet ise, o işin kendisine göre bir sebebe dayanması, bir tertibe uyması, belli basamaklarla yükselmesi, belli gàyelere yönelmesi, belli faydaları vermesi şeklinde ortaya çıkar. Hiçbir şey pat diye, birdenbire meydana gelmez. Çok ânî sandığımız hâdiseler bile, kendi ömrüne nispetle bir süreye muhtaçtır. Yaratılış kànunu
böyledir.

İnsanlar acelecidir. Her işin çabucak ve zahmetsizce sonuçlanmasını isterler. Hele, düşünce îtibâriyle belli bir olgunluğa erişmemişse, o kişi, dünyânın en önemli ve büyük işlerini bile kendi keyfince yönlendirmek ve bitirmek arzûsundadır. Bu ise imkânsızdır. Kâinatta
geçerli kurallar buna izin vermez. Çünkü bu kâinâtın her işi en ince ayrıntısına kadar bilen, her varlığın hakkını veren, her işte bir hikmet gözeten ve bütün varlıkların birden ilgilendiği bir sonuca ulaştıran yüce bir Hâlık’ı vardır.

Beşer ise, yalnız o andaki menfaatini düşünür. Daha doğrusu, düşünmekten öteye, ister. O andaki faydanın bir saniye sonra kendisine zarar verebileceğini hesap etmez; edemez. Bilgisi, idrâki, muhâkemesi buna müsâit olmasına rağmen, nefsi böyle bir hesabı kabul etmez. Onun için, şu andaki lezzet ve fayda en birinci planda gelmektedir.

“Benden sonra tûfan!”,

“Ben tok olduktan sonra başkası acından ölse bana ne!”,

“Bir saâdeti ben görmedikten sonra hiç olmasın!”

düşüncesi hep bu şerli ve zararlı nefsin, çıkarcı isteklerinin ifâdesidir.

Yüce Yaratıcı, her varlığın aslını, mayasını bilmektedir. Fakat, yaratılışın gàyesi olan imtihan sırrı böyle îcâp ettirmektedir. Bu bakımdan, imtihana tâbi’ tutacağı şuur sâhibi varlıkları dünyaya gönderirken, kàbiliyetlerini sınırsız bırakmıştır. Ama, bu istîdatların başka varlıkların haklarına tecâvüz etmesini önlemek için de, kesin yasaklarla dolaşabileceği alanın sınırlarını belirtmiştir.

SİNGAPUR’DA İSLAMİYET VE RİSALE-İ NUR HİZMETLERİ…

Bu sınırların sık sık ihlâl edileceğini bildiğinden, gerektiği zamanda, gerektiği kadar uyarıcılar göndermeyi de ihmâl etmemiştir.

Hayvanlarda akıl ve şuur olmadığı için, görünüşte, onların başkalarının hukùkunu çiğnememesi için bir engel bulunmamaktadır.

Fakat, onları da mânevî bir takım varlıkların kontrolüne ısmarlamış olduğu, hâdiselerin tefekküründen anlaşılmaktadır. Onlar bile, ipi boğazına sarılıp, istedikleri gibi davranmak üzere başıboş salıverilmiş değildir. Bu sebeple de, hayvanlar, yaratılış kurallarına
uymadıkları zaman, herhangi bir şekilde bunun cezâsını ödemektedirler.

İnsanlar için bu kàide pek gözle görünür şekilde işlememektedir. Biz, yaptığımız aykırı hareketlerin cezâsını âcil olarak görmemekteyiz. Çoğu zaman zâlim izzetinde, mazlum zilletinde ölüm ülkesine gitmekte; zâhiren adâlet yerini bulmamaktadır. Fakat, hayatta yürürlükte olan kuralların işleyişinden anlıyoruz ki, bu gerçek mânâda böyle
olmayacaktır. Bir yerlerde, bir vakitler bu hesaplar görülmelidir;
görülecektir.

İşte bu noktada, imtihan sırrı ortaya çıkarak, olayları perdelemekte; gerçeğin yüzü pek iyi seçilememektedir. Ama, aceleye hiç lüzum yoktur. Her canlının ölmesi mukadderdir. Kimsenin bugüne kadar bu kànunun dışına çıkabilmesi mümkün olmadığına göre, bu durum kesindir. Ölümün ötesini ise, bize, maddî ilimler ve onlara dayalı düşünceler îzâh
edememektedir. İster istemez, o taraftan haber verdiğini söyleyen ve iddiâsını çeşitli şekillerde ispat edenlerin, mânevî yol göstericilerin sözlerine inanmak kaçınılmaz olmaktadır. Tabiî, bu inanç husûsunda herkes serbesttir. Dileyen, dilediğini yapar.

Bekleyebilen için, hem başlangıç hem de son çok yakındır. Kimin ve
hangi düşüncenin haklı olduğunu bekleyip hep birlikte görelim.