Evvela, öğrenme ve talim genelde çocukluk, gençlik ve orta yaşlarda olur; Üstad’ımızın ilim öğrenme süreci de bu devirlerde gerçekleşmiştir.

İkincisi, Üstad’ımızın deha derecede bir zekaya harikulade bir hafızaya sahip olması onun ilim tahsil süresini çok kısaltmış ve zahiri eğitim süreci normal sürece göre çok kısa sürmüştür.

Üçüncüsü, Risale-i Nurlar Üstad’ımızın zahiri ilminden gelen bir tefsir değil, bir mevhibe-i İlahi türündendir. Yani Risale-i Nur kesbi değil manevi ve vehbi bir tefsirdir. Bu sebeple Üstad’ımızın zahiri ilmi ile Risale-i Nur’un o muazzam ilmi ve tesiri arasındaki orantısızlık buradan ileri geliyor.

Üstad’ın eşi benzeri görülmeyen ve hayatı boyunca en ciddi eğitimi, Hicri 1309 yılının kış aylarında gittiği Doğubeyazıt’ta gerçekleşmiştir. Miladi olarak 1891 yılının son ayları ile 1892 yılının ilk aylarını kapsayan üç aylık bu dönemde hocası, Şeyh Muhammed Celalî Hazretleridir.

Medreselerin eğitim metoduna göre on beş senede okutulan “Molla Cami”den sonraki tüm kitapları, o henüz on dört yaşında iken ders almış ve öğrenimini başarıyla tamamlamıştır.

Bu gerçeği 1953 yılında yazdığı “Nur Âleminin Bir Anahtarı” isimli risalesinde (bk. Emirdağ Lahikası-II, 83. Mektup) şöyle ifade eder:

Rahmetli Said Özdemir Ağabey’in Vefatının Sene-i Devriyesi

“Tırnak kadar kuvve-i hafızaya malik bir adamın kafasında doksan kitabın kelimatı yazılmış. Ve üç ayda, her günde üç saat meşgul olarak, hafızasının sahifesinin yalnız o kısmını ancak tamam edebilmiş…”(1)

Üstad Şualar adlı eserinde “üç ayda ve bir kış içinde on beş senede medresece okunan yüz kitaptan ziyade okuduğundan” da bahseder.(2)

Bu ifadelerden anlaşılmaktadır ki, o dönemde medreselerde okutulan kitapların sayısı yüzün üzerindedir. Üstad bu yüzden fazla kitabı okuyarak öğrenmiş ve üç kış ayında her gün üç saat çalışarak doksan kitabı da hafızasına almıştır.