Bediüzzaman’ın Talebelerinden Selahaddin Akyıl Hakk’a Yürüdü

Allah Rahmet eylesin Cenab-ı Hâk vazifesini devam ettirecek yerini dolduracak vazifedarları bu hizmeti Kur’aniyede istihdam eylesin inşâAllah.

Selahaddin Akyıl Ağabey

SELAHATTİN AKYIL Ağabey, 1933 Van doğumludur. Risale-i Nurları 1953’te Vanlı rahmetli Molla Hamit Ağabey vasıtasıyla tanımış. Birincisi 1956’da olmak üzere birçok kere Üstad Hazretlerini ziyaret etmiştir. Van’da Çaycı Emin Ağabeyle de yakın dostlukları olmuş.

Selahattin Ağabey, yirmiye yakın hapis, mahkeme veya nezaret görmüş bir kahraman… Şimdi İzmir’de ikamet etmektedir. İlerlemiş yaşına rağmen hizmet heyecanını ve şevkini muhafaza ediyor. Oğulları Said ve Zübeyir’le beraber müteahhitlik yapan ağabeyimiz, yaptığı inşaatlarda birer “Dershane-i Nuriye” açılmasına da vesile olmaktadır.

Selahattin Akyıl Ağabey lütfedip hatıralarını anlattı, biz de kaydettik:

“Risale-i Nurları Molla Hamit tanıttı”

“Kitap okumaya çok meraklıydım. Daha sonraları dinî kitaplar okumaya başladım, fakat tam tatmin olamadım. Sonra Peygamberimizin (a.s.m.) hayatını okudum, okuduktan sonra Peygamberimizi (a.s.m.) rüyada gördüm. Kısa bir zaman sonra da Risale-i Nurları tanıdım.

“Sene 1953… Vanlı Molla Hamit Ağabey tanıttı bana; ilk defa da Elhüccetü’z-Zehra risalesini verdi. O zaman daktilo yazısıyla yazıldığından büyük ebattı. Baştan anlayamadım, ağır geldi; ama o kitap hiç elimden düşmedi. Sonra Bolu’ya askere gittim. Bayram izni zamanında herkes memleketine giderken ben yakın diye Adapazarı’na tanıdık bir otelcinin yanına gittim.

“Orada kitabevlerini gezerken baktım Üstad’ın yeğeniyle beraber resmi bulunan Eşref Edip’in Tarihçe-i Hayat’ı… Aldım, otelciyle okumaya başladık. Baktım otelcinin çok hoşuna gitti. Bana, ‘Sen bu kitabı bana ver, sen yenisini alırsın’ dedi. O zaman 2,5 liraydı. Otelci bir başkasına okumuş, onun da hoşuna gitmiş, öğretmen olan kızına vermek için isteyince… Neyse o kitabı da verdim. Sonra onlara satılan yeri gösterdim.

“Ben istihkâmda telsizci idim. Haftada iki defa telsiz dersi verirlerdi askerlere. Bu sefer telsizi bırakıp risale okumaya başladım. Bir keresinde subay yakaladı, fakat müsamaha gösterdi, bir şey demedi.

“Sözler mecmuası çıkarsa Van’a geleceğim”

“Sene 1955… Askerlikten tezkereyi alınca Üstad’ı ziyaret edeyim, dedim ve doğru Isparta’ya… O zaman yeni askerlikten çıktığımdan başım tıraşlı idi, şapka giymiştim. Bana, ‘Üstad şapkalı kabul etmez’ dediler. Ben de hemen şapkayı attım. Fakat başka bir yere gittiğinden Üstad’la görüşemeden ayrıldım Isparta’dan… Oradan Van’a geçtim.

“1956 senesinde Üstad’ı görmek için tekrar Isparta’ya geldim. Sözler mecmuası matbaada idi. Ziyaretimde Üstad dedi ki: ‘Sözler mecmuası çıkarsa Van’a geleceğim.’ Sonra Van’daki eski talebelerini sordu. ‘(Çaycı) Emin için ben çok merak ediyorum! O İran’a gidecekmiş; niye İran’a gidecek, gitmesin!’ dedi. Ben Van’a geldiğimde Cahit Ünsal’a Çaycı Emin’i sordum, çünkü daha tanımıyordum. ‘Ben senin dükkanına getiririm, şimdi köydedir; hem ona burada Yemen demeyince tanımazlar; Üstad, Emin dermiş ona’ dedi. Artık Emin Ağabeyle tanıştıktan sonra yakasını bırakmadık. Sabahlara kadar beraber olurduk, hatıralar anlatırdı.

“Üstad’ı Kastamonu’da Mehmet Feyzi gezdirdi”

“Çaycı Emin Ağabeyden bir hatıra anlatayım:

“Üstad, Nasrullah Camii’nin önündeki çeşmenin başında idi. Yanına yaklaştım. Kürtçe konuşunca, ‘Benimle Kürtçe konuşma, takibat altındayım!’ deyince ben ayrıldım. Ama aynı şekilde bir başka gün takip ettiğimde yine çeşmenin başında oturmuş buldum Üstad’ı… Türkçe ‘Memleket neresi?’ dedim.

Böylece tanıştık. ‘Ben de Vanlıyım, karakolun üstünde kalıyorum’ dedi. Üç tane altın verdi, ‘Karakola gel, yatağımı sana satayım’ dedi.

“Karakola gittiğimde polislerin yanında Üstad 25 mecidiye istedi. Ben de 20 mecidiye verdim pazarlıkta. Polisler ‘Yirmi beş mecidiye olsun’ dediler. Üstad’dan yana oldular. Çıkardım parayı. Üstad, ‘Ben parayı ne yapayım! Sana bunu kiraya vereyim, ben sana pusula gönderdiğimde yumurta gibi şeyler alırsın’ dedi. Artık Üstad bekçiyle pusula gönderip benimle görüşme imkânı sağlamış oluyordu. Maksat alış veriş değil, benim vasıtamla insanlarla irtibatı temin etmekti.

“Sonra karakolun karşısında bir ev bulduk ve Üstad oraya taşındı. Bu şekilde Mehmet Feyzi Efendi ve diğerlerini bu eve getirip tanıştırmış oldum. Hatta Mehmet Feyzi Efendi’yi getirdiğimde Üstad yeminle kabul etti. Malum, hoca ya… Risaleleri itiraz etmeyecek şekilde kabul etti. Üstad ata bindi, ipini Mehmet Feyzi Efendi’nin eline verdi ve Kastamonu’da öyle gezdi. Mehmet Feyzi Efendi’yi Kastamonulular çok büyük zat olarak bilirlerdi. Garajcı Mehmet Efendi, ‘Bak, bak! Kürt hocayı gezdiriyor’ demiş de Mehmet Feyzi Ağabey ‘Sanki dünya başıma yıkılıyordu’ demiş.

“Çaycı Emin Ağabey çok mübarek bir insandı. 1967 senesinde vefat etmeden geldi, bizi hapishanede ziyaret etti. Çok üzgün vaziyette ayrılmıştı. O gün söylemiş, ‘bizim musibetimizi kendi üzerine almak’ istemiş. Malum, araba alev aldı, yanarak vefat etti ve şehit oldu.

“Rüştü Efendi’yi vekil ettim, sizinle bayramlaşsın”

“Üstad bir iş için gelinmeyince ziyareti kabul etmiyor, ‘Benim için gelmişseniz gelmeyin!’ diyordu. Ben de bizim dükkan çeşidine gitmediği halde ayakkabı almaya başladım Isparta’dan… Maksadım, Üstad’a rahatlıkla gidip gelip görüşmekti. Ayakkabılar ancak yol paramı çıkartıyordu. Üstad iş için geldiğimden ve hemşehrisi olduğumdan dolayı beni kabul ediyordu.

“Bir keresinde Adıyaman Mal Müdürü gelmişti, bir hafta beklediği halde görüşemeden üzüntü içinde geri döndü. O zaman içimizde bir aşk vardı. ‘Üstad’dan önce kimseyle bayramlaşmam’ diye atladım, iki gün önceden Isparta’ya geldim. Sene 1956… Nuri Benli’nin oteline gittim. Kastamonu’dan, İnebolu’dan telefonlar geldi ‘Üstad’la bayramlaşma için geleceğiz’ diye; Üstad ‘hizmetlerine baksınlar’ diye müsaade etmiyordu.

“Bayram namazından sonra hep toplandık, fakat Üstad, ‘Rüştü (Çakın) Efendi’yi vekil ettim, sizinle bayramlaşsın’ dedi. İşte Üstad böyle şahsına ehemmiyet verilmesini istemeyen bir insandı. O gün arabası çalışmamıştı, biz iteleyerek çalıştırdık, Üstad’ın üzerinde yorgan katlı idi; arabaya bindi, iki eliyle bizleri selâmladı. Biz de memleketimize döndük.

“Risale-i Nur’a perde olmamak için, Allah sesimi kesti”

“Üstad’la son görüşmemiz, 1960’ta vefatından bir ay evvel oldu. Ben İzmir’e gelmiştim, İzmir’de mahkeme vardı. Rahmetli Av. Bekir Bey ile Av. Necdet Doğanata girmişti. Mahkeme çok şiddetli geçti. Gençlik Rehberi ve Tesettür Risalesi mahkemesiydi. Savcı ‘Gençlik Rehberi ve Tesettür Risalesi rejim aleyhinedir, onun için mahkeme gizli yapılmalıdır’ deyince Bekir Ağabey kalktı, ‘Gizlilik, komünistlik ve despoto işidir. Demokratik nizamla idare edilen yerlerde gizlilik karanlığı olamaz. Biz efkâr-ı umumiye aydınlığında hesap vermek istiyoruz’ dedi.

“Gizlilik kararından dolayı Bekir Berk ve Necdet Doğanata mahkemeden çekildiler, ‘İstediğiniz gibi yapın!’ dediler. Mahkeme ortada kalınca hâkimler tekrar görüştüler, serbest olunca hâkimin biri çekildi. Sanki harp yapılıyordu. O zaman ben İstanbul’dan Şualar’ı almıştım; birini Necdet Doğanata istedi, ona verdim. İzmir’den dönüşte Emirdağ’da olan Üstad’ı ziyaret ettim. Osman Çalışkan dükkanda idi, ‘Üstad burada’ dedi. Üstad’ın ziyaretine gittim. ‘Kardeşim! Allah benim sesimi de kesti, Risale-i Nur’a perde yapmamak için… Bütün müşkülleri Risale-i Nur halletmiş’ dedi. Bunu bizzat bana söyledi. ‘Bak kardeşim! Şeyh Fehim’i ben yanıma almışım. Çocuklarına selâm söyle, onun için merak etmesinler, camilerde vaazlarda Risale-i Nur okusunlar’ dedi. Onun torunu o zaman Van müftüsüydü. -Üstad böyle yanıma aldım, deyince ben Üstad’ın yanına baktım safça- Bu Şeyh Fehim’in adı Tarihçe-i Hayat’ta geçer.[1]

“Sonra ben Van’a geri döndüm. Müftüye gittim, ‘Üstad’ın selâmı var, camilerde vaazlarda Risale-i Nur okusun, diyor’ dedim. ‘Benim başım üstüne!’ dedi ve tâ ihtilâle kadar Erek Camii’nde okudu. Üstad bana, ‘Ben seninle oraya geleceğim. İstiyorum ki seni de yanıma alayım; ama diyecekler ki: ‘Bak hemşehrisini yanına aldı.’ Sen benim vekilimsin, git oradaki kardeşlere söyle, risaleleri okusunlar’ dedi.

“Bere taktığım için sorguya alındım”

“Ben Üstad’dan ayrılırken, ‘Benimle görüştüğünü söyleme!’ dedi. İçimden, ‘Allah, Allah! Üstad niye böyle dedi?’ diye düşünmeye başladım. Sonra geldik Tatvan’a… Benim başımda bere vardı. Polisin biri geldi, ‘Çıkart bereyi!’ dedi, çekti aldı. Hava da soğuk, şubat ayı… Gittim namaz kıldım, bere yine başımda kaldı. Tekrar aynı polis, ‘Niye başına tekrar bereyi koydun?’ diye beni karakola götürdü. Bir sürü ifadeden sonra beni nezarete attılar, namazıma mâni olmak istediler, kendi aralarında da münakaşa ettiler. Birisi geldi, ‘Gel kardeşim, kıl namazını’ dedi. Onlar münakaşa edinceye kadar ben namazımı bitirmiş oldum. O gece nezarette kaldım. Desem ki:

‘Otelden paltomu alacağım.’ Olmayacak; çünkü kitaplar var, bir şey söyleyemedim. Ertesi gün öğleyin mahkemeye çıktım. ‘Okuyor musun risaleleri?’ dediler, ‘Okuyorum’ dedim. Neyse çeşitli sorulardan sonra tahliye oldum… İki vagon portakal almıştım. Yolda portakalların bir kısmı çürüdüğü halde piyasada hiç portakal olmadığından o portakallar büyük bir para kazandırdı bize…

“Üstad’ın cenazesinde bulundum”

“Üstad’ın cenazesinde bulundum. Bir ay önce İzmir dönüşünde Emirdağ’da Üstad, ‘Sen git, ben geleceğim’ demişti ya… Bir telgraf geldi… Nihat kardeş vardı, baktık ağlaya ağlaya, ‘Evimiz yıkıldı!’ diye geliyor. ‘Üstad ahirete gitti!’ dedi. Ben, ‘Zaten olacaktı, şimdi ne yapacağımıza bakalım’ dedim. Bir otobüs tuttuk, teravih namazını kılıp yola çıktık. Erciş yolundan gittik, ertesi akşam teravih namazı vaktinde Urfa’ya vardık. Üstad’ı cuma günü kaldıracaklardı, fakat çok kalabalık olacak diye bir gün evvel kaldırdılar. Biz vardık, tam telkin okunuyordu. Çok kalabalıktı, Türkiye’nin her yerinden gelenler vardı. Otellerde hiç yer yoktu. Urfalılar çok cömertlik gösterdiler, yoksa millet perişan olacaktı. Hoparlör devamlı söylüyordu, mesela ‘Ulu Cami’de 500 kişi iftar, falan camide 300 kişi iftar…’ diye. Urfalılar gelip herkesi evlerine davet ediyorlar, götürüyorlardı. Hiç sıkıntı çekilmedi. Üstad’ı defnettikten sonra “Ne yapacağız?” diye toplandık. Necdet Doğanata orada çok güzel konuştu, ‘bizim Risale-i Nur’a bağlı olduğumuzu’ çok güzel dile getirdi. Sonra ‘Urfa’da her sene mevlit okunsun, her sene orada toplanalım’ diye konuşuldu. Hakikaten o gün kararlaştırılan mevlit bugün halâ devam ediyor.

“Bana iftira atan başçavuş yalnız kalmıştı”

“Üstad’ın vefatından iki ay sonra 60 ihtilâli oldu. Yine bizi şikâyet ettiler. İhtilâlin beşinci günü mahkemeye gittik. Ben dükkana Risale-i Nurlardan vecizeler asmıştım. Bir başçavuş iftira etti. Güya ben demişim ki: ‘Müslümanların başına gâvurlar geçti!’ Bir de baktım mahkemeden celp geldi. Bir gün bile bekletmeden aynı günün öğleden sonrası mahkemeye çağırdılar. Şaşırmıştım ben…

“Benim dükkan komşularımı şahit göstermişler. Onları çağırdılar. ‘Ben böyle bir şey demedim’ deyince, hâkim, ‘Peki bu başçavuşun sana bir düşmanlığı var mı?’ dedi. ‘Ben Bediüzzaman’ın kitaplarını okuyorum, onlardan dükkanıma vecizeler asmışım. Muhakkak ki buna hazmedemedi, böyle iftira etti. Risale okuyor diye şikâyet etseydi mahkemeye, daha iyi olurdu’ deyince, şahitler de ‘Biz de duymadık’ dediler. Adam da ortada kaldı. Halk da doldurmuştu mahkemeyi ve hükûmet binasının karşısını… Herhalde savcı imanlı bir adamdı, iftiracı çavuşa ağzına ne geldiyse söyledi. Sonra açtı kollu telefonu paşaya, ‘Paşam, gönderdiğiniz adamlar vatandaşa iftira ediyor, işte karşımda duruyor!’ dedi. Elhamdülillah oradan da beraatle tahliye olduk. Çıkınca baktım gördüm ki paşa, cipleri peş peşe gönderiyor. Dört-beş cip geldi.

“Yaz! Bak bize de propaganda yapıyor”

“Üstad’ın vefatından sonra da mahkemelerimiz oldu. Mesela, Konya’da ‘Bediü’l-Beyan’ diye dergi çıkaran Mustafa Kırıkçı, bana da gönderiyordu. Savcı dükkanda arama yaptırdı; 50 tane dergi bulunca, ‘Bu adam kitapçı değil; 50 taneyi ne yapıyor?’ diye mahkemeye götürdü. Giderken polisler bize acımaya başladı. Ben de, ‘Dışarıda vakit bulamıyoruz, bilmediklerimizi medrese-i Yusufiyede öğreniriz’ deyince birisinin hoşuna gitti. ‘Peki bu kitapları nereden alırız?’ dedi. ‘Kolay, buluruz!’ dedim. Komiser, polise, ‘Konuşmayın bununla! Bunlar akşama kadar Arapça ilim öğreniyorlar, biz bunlarla baş edemeyiz’ diye kızdı. Emniyet müdürü, ‘Siz bu zata peygamber mi diyorsunuz?’ dedi. ‘Hâşâ! Hz. Muhammed son peygamberdir; ama benim ümmetimin âlimleri, Beni İsrail’in peygamberleri gibidir, diye hadis var’ deyince, emniyet müdürü, ‘Yaz! Bak bize de propaganda yapıyor’ dedi.

“Bütün mahpuslar namaza başlamıştı”

SİNGAPUR’DA İSLAMİYET VE RİSALE-İ NUR HİZMETLERİ…

“Hakkımda yirmiye yakın mahkeme açıldı. Elhamdülillah hiçbirinden ceza almadık, hepsinden beraat ettik. Van’da 1967’de yedi ay hapiste kaldık. Mahkeme yedi sene devam etti, yine beraat ettik. Rahmetli av. Bekir Berk Ağabey devamlı gelirdi.

“1973’te evimiz medrese idi. Yedi buçuk ay hapiste kaldık, yine beraat ettik. Hapse girdiğimde herkes sual soruyor, ben de cevap veriyordum. Başka bir koğuşa girmiştim. Bir gün baktım, kapıyı dışarıdan kilitlediler. ‘Yahu burada kaldık!’ dedimse de kaldım. Sabaha kadar konuştuk adamlarla… Sonra hapishanede komünistler de vardı, şikâyet ettiler, ‘Bunlar burada da rahat durmuyor!’ diye… Baktım polisler, gardiyanlar bizim koğuşta arama yapacaklar. Kitapları aldılar ve ikinci bir mahkeme hapishanenin içinde açıldı! Ama bu sefer Ankara’ya bilirkişiye gitti; öteki İstanbul’a gitmişti. Ankara müspet rapor göndermiş, hemen tahliyemize sebep oldu.

“Elhamdülillah bizim koğuşta namazını kılan iki kişi vardı, sonra herkes namaza başladı. Sonra bizi öteki birime verdiler. Koğuşumdaki mahpuslar, bizi vermemek için isyan ettiler. ‘Kardeşim, isyanla bu iş olmaz!’ dedimse de ikna edemedim. Gittim yattım. Sonra hatalarını anlayıp vazgeçtiler. Öteki bölümde de devam ettik hizmete… Bu sefer mescit diye yer ayırmışlar, fakat açmamışlar; beni üçüncü olarak oraya tecrit olarak gönderdiler. Ben dedim: ‘Madem burası mescit yeridir, serelim mescit gibi…’ Kabul etmediler, ama biz kendimiz yaptık, herkes de namaz kılmak için gelmeye başladı. Bu şekilde yirmiye yakın mahkeme ve hapislerde hep hizmet oldu, hiç korkmadım…

“Çıkart defterini, bizi de Nurculuğa kaydet!”

“Bazen hapishanenin yarısı Nurcu oluyordu. Hapishanede bir gün baktım iki adam peşimden koşuyor! Dediler: ‘Hoca, çıkart defterini, bizi de yaz!’ ‘Ne yazayım?’ dedim. ‘Bizi Nurculuğa kaydet’ dediler. ‘Bunun kaydı yoktur; bunun kaydı, bu kitapları okumaktır’ diye cebimdeki Ramazan Risalesi’ni gösterdim. ‘Bak koğuşta ders yapıyoruz, gel sen de dinle. Bunun kaydı yoktur’ dedim. Bizden önce isyan olmuş hapishanede… Hüsamettin diye birisi vardı, ‘Savcı gelsin, biz kimseyi dinlemiyoruz!’ demişler. Onun lâkabı ‘savcı’ idi, kendi ismiyle kimse bilmez. O da sonra Nurcu oldu elhamdülillah. Bir seferinde ona, ‘Ben mahkemeye çıkacağım, öğle namazını sen kıldır’ dedim. O da sarığı sarmış, cübbeyi giymiş, tesbihat yapıyor. O sırada hapishanenin savcısı geliyor. ‘Bu hoca nereden geldi yahu!’ deyince, gardiyanlar, ‘O hoca değil, mahkûmdur’ diyor. ‘Suçu ne?’ ‘Gasptır’ deyince adam şaşırıyor.”

[1] “Molla Said, Şark’ın büyük ulema ve meşayihinden olan Seyyid Nur Mehmet, Şeyh Abdurrahman-ı Tağî, Şeyh Fehim ve Şeyh Mehmet Küfrevî gibi zevat-ı âliyenin her birisinden ilm-i irfan hususunda ayrı ayrı derslere nail olduğundan, onları fevkalâde severdi.” (Tarihçe-i Hayat, 47)

(bk. Ömer ÖZCAN, Ağabeyler Anlatıyor-I)

***

“Elime geçen ilk risale”

“1953 senesinde bir gece rüyamda Peygamberimizi (s.a.v.) görüyorum. Bir havuzda beraber idik ve düşmanla harp ediyorduk. Peygamberimize pek dokunamıyorlardı, fakat bize yara almayacak şekilde vuruyorlardı. Bu rüyadan kısa bir süre sonra, yine aynı yıl 1953’te bir gün Molla Hamid’le karşılaştım. Bana, ‘Sana Seyda’nın kitaplarından verelim’ dedi. Ben de bir şey söylemedim. Çünkü o zamana kadar Üstadı görmemiştim, tanımamıştım. Sonra akşam evimde amcamlarla konuşuyorduk. Molla Hamid’in bana söylediklerini söyledim. Amcam, Üstadı önceden tanıyormuş; büyük bir zat olduğunu çok kısa ifadelerle anlattı. O zaman içime bir merak düştü. Zaten kitaba da çok meraklı idim. Durmadan çeşitli kitaplar okuyordum.

“Sabahleyin, doğru Molla Hamid’e gittim, kitap istedim. Bana geniş ebatlı daktilo ile yazılı Elhüccetü’z-Zehra risalesini verdi. Gittim biraz okudum, baktım benim şimdiye kadar okuduğum kitaplara benzemiyor. Bunu anlamak için, üzerinde çok durmak lâzım. Benim de askerlik zamanım geldiğinden hemen gideceğimi düşündüm. Kitabı babaanneme emanet olarak bıraktım. Fakat o kitabın daktilo ile yazılıp geniş ebatlı çok cazibeli oluşu hâlen gözümün önünde.

“Askerliğim”

“Sonra askere gittim. Altı aylık asker olunca, bayram izninde Adapazarı’na gezmeye gittim. Kitaplara karşı meraklı olduğum için bir kitapçı vitrininin önünde durdum. Bütün kitapları gözden geçirdim. Eşref Edip Beyin yazmış olduğu küçük Tarihçe-i Hayat dikkatimi çektiğinden, kitapçıdan 250 kuruşa aldım. Bir otele gittim ve orada okumaya başladım. Otelci yanıma geldi, ‘Ne kitabı okuyorsun?’ dedi. Kendisine gösterdim; dindar adam olduğu için hoşuna gitti. ‘Oku da beraberce istifade edelim’ dedi ve ben de başından sonuna kadar okudum.

“Kitap, çok hoşuma gitmişti otelcinin. ‘Bu kitabı sana vermem, sen yine bulursun’ dedi. Çıkarıp kitabın parasını verdi. Ben yine aynı kitapçıya gidip, bir kitap daha aldım. Otele döndüğümde otelci kitabı başkasına okuyordu. O adamda kitabı okuyup kitaba talip oldu; benim tekrar aldığım kitabı istediler. Ben vermedim, aldığım kitapçıyı gösterdim. Oradan bir tane daha aldılar.

“Bayram izni bitince hemen kıtama döndüm. Bir yıl sonra memleketime gittim. Orada Molla Hamid Hocaya ziyaret edip, o kitaplardan istedim. Bana Gençlik Rehberi’ni verdi. Sonra Serdengeçti’nin mecmualarını aldım. Üstad ve Risale-i Nur’u teşvik edici yazıları hiç kaçırmadım. ‘Çık neredesin, zuhur et’ başlıklı yazılar, yıllar geçmesine rağmen hâlâ gözümün önünde… Bundan sonra Gençlik Rehberi’ni ve Serdengeçti mecmualarını askerlik yerine götürdüm. Okuyup asker arkadaşlarıma anlatıyordum.

“Bir gün arama sırasında bendeki kitapları buldular ve beni ifadeye çektiler. Orada Şeyh Said’den bahsettiler. Üstad’la Şeyh Said’i birbirine iltibas ediyorlardı. Ben, ‘Benim Üstadım hâlen hayattadır’ dedim.

“İlk gidişimde görüşemedim”

“1955 yılanda terhis oldum. İlk işim Üstadı soruşturmak oldu. Isparta’da olduğunu öğrendim. Tren biletimi Isparta’ya aldım. Afyon’a geçince, yolcu arkadaşlardan sormaya başladım. Bazıları, ‘Seni hapse atarlar, gidip göreceğini kimse bilmesin’ dediler. Bu haller merakımı daha da artırdı. Sonra yolda trene birisi bindi. ‘İşte bu onun talebesidir’ dediler, ismini sordum, ‘Şaban’ dedi (Vahşi Şaban). Kendisiyle konuştum, ‘Seni götürürüm, ziyaret edersin’ dedi. Fakat trenden inip çarşıya gelince, Şaban unuttu gitti, ben yalnız kaldım. Gittim caminin imamına sordum, o bana Saray Palas Otelini tarif etti. Ben de oraya gittim. Rahmetli Nuri Benli ile görüştüm. O da Rüştü Efendinin dükkânına götürdü ve oraya gelen talebeler Üstad’ın başka yere gittiğini söylediler. Ben de Van’a gittim.

“Böylece birinci defa ki gidişimde görüşmemiş olduk.

“Van’da durmadan risale okumaya başladım, o zaman eserler eski yazı ile geldiği için, o yazıyı okumasını öğrenmeye çalıştım. Ve bir haftada öğrendim. Sonra bir ev kiraladık, orada risaleleri okuyorduk. Risale-i Nurlar artık memleketimizin her tarafında duyulmaya ve okunmaya başlamıştı. Fakat münafık ve dinsizler, her tarafa evham salıp Nurların okunmasına mani olmaya çalışıyorlardı.

“İlk görüşmem”

“Benim aklım, kalbim, ruhum hep Üstadı görmek istiyordu. Kendime küçük bir dükkân açtıktan sonra hemen Üstadı ziyarete gittim. 1957 yılıydı. O zaman Üstad Isparta’da idi, yine gidip Saray Palas Otelinde kaldım. Nuri Benli ile görüştükten sonra, Rüştü Efendinin dükkânına gittim. Rüştü Efendinin dükkânında iken, bazı Nur Talebeleri de oraya geldiler. Onlar, ‘Üstad, ziyaret için gelenlerle görüşmüyor, fakat buraya bir iş için gelmişseniz belki görüşür.’ Ben de, ‘Benim babam Isparta’dan ayakkabı getirip satardı; madem geldim, ben de ayakkabı alır satarım.’ dedim. Böylece iş için gelmiş oldum. ‘O zaman çok iyi‘ dediler. Ben de evini bilen birisiyle gittim. Üstad beni kabul etti.

“İlk olarak, Van’daki talebelerini isimleriyle sordu ve ayrı ayrı selâm söyledi. Ayrıca Çaycı Emin üzerinde durdu. Ben de o zamana kadar Çaycı Emin’i tanımıyordum. Bana ‘Çaycı Emin İran’a gidecek, çok merak ediyorum. Kendisine söyle gitmesin’ dedi. Sonra bana hitaben, ‘Ben de Van’a gideceğim, fakat Sözler mecmuasını matbaaya verdik. Üç aya kadar çıkar. Çıktıktan sonra Van’a geleceğim.’ dedi ve arabasına bindi, bizi iki eliyle selâmlayarak ayrıldı.

“Ben de Isparta’nın çarşısına çıkıp ayakkabı aldım, trenle Van’a yolladım. Van’a gelince Cahid Ağabeye, Üstad’ın selâmını söyledim. ‘Üstad benden Çaycı Emin’i sordu. Merak ediyorum, acaba kimdir bu adam?’ dedim. ‘Ben sana getiririm’ dedi. Sonra bir gün alıp dükkâna getirdi. Kendisine Üstad’ın söylediklerini anlattım. O da uzun uzun düşündü ve nihayet gitmekten vazgeçti.

“İkinci ziyaretim”

“Sonra yine dinî bayramlardan birisi idi. Üstadı ziyaret etmeyi düşündüm. Isparta’ya kadar trenle gittim. Üstad dışarıda idi. Ben de bekledim. Oteli ve dükkânları öğrendiğimden, artık sıkıntı çekmiyordum. Ayrıca ayakkabıcılarla da tanıştığımızdan bana, ‘Hocayı ziyarete mi geldin?’ diyorlardı. Ben de, ‘Hem ziyaret, hem ticaret’ diyordum.

“Sonra otele geldim. İnebolu’dan talebeler ziyarete gelmek için otele telefon açmışlardı. Üstad’ın bayramını tebrike geleceklerdi, fakat Üstad duyunca, Bayram Ağabeyi otele gönderip İnebolu’ya telefon açtırdı. ‘Üstad rahatsız oluyor, beni rahatsız etmesinler, hizmetlerine devam etsinler’ diyor dedirtti.

“Ben o gece orada kalıp bayram namazından sonra Üstad’ın evine gittim. Üstad da başka bir yere gidecekti. Otomobil çalışmıyordu. Biz iterek otomobili çalıştırdık. Sonra hep beraber kapıdan girip avluda durduk. Üstad merdivenden inerek bizim yanımızdaki merdivende durdu, rahatsız olduğu için, ‘Rüştü Efendiyi bekleyin, sizinle bayramlaşsın’ dedi. Dışarı çıkıp otomobiline bindikten sonra, üzerine bir yorgan örttüler, biz de otomobilin yanında duruyorduk. Nihayet iki eliyle bizi selâmlayarak ayrıldı.

“Daha sonra kardeşler, ‘Burada Hüsrev Ağabey var, onun da bayramına gidelim’ dediler ve oraya gittik. O da, ‘Beni değil, Kur’ân’ı ziyarete gelmişsiniz‘ dedi ve Kur’ân’ı gösterdi.

“Son ziyaretim”

“Üstadı son ziyaretim Emirdağ’da oldu.

“Hacı Osman Çalışkan’ın dükkânına gittim. Üstadı sordum; orada olduğunu söyledi ve ‘Seni görüştürürüm’ dedi. Üstad’ın evine gidip geldi. Ve beni de götürdü. Üstad’ın elini öptüm oturdum. Fakat Üstad bana, rahat otur, diye üç defa tekrarlayınca, ben de çok rahat oturdum ve yine eski talebelerini sordu.

“Talebelerine selâm gönderdi. Şeyh Fehim’ın oğullarını sordu. Ben torunlarının bulunduğunu söyledim. Bana ‘Şeyh Fehim’i yanıma almışım, çocuklarına selâm söyle, camilerde, vaazlarda, sohbetlerinde Risale-i Nur okusunlar.’ dedi. Sonra bana hitaben,

‘Yine seni vekil ettim. Git hocalara söyle. Risale-i Nur okusunlar. Kardeşim, bak sesim kısılmış. Benim de Risale-i Nur’a perde olmamak için Cenab-ı Hak sesimi kısmış.’

Hakikaten çok kısık geliyordu. Zübeyir Ağabey de arada konuşmaları tekrarlıyordu anlaşılması için. Fakat ben çok dikkat ediyor, Üstad’ın ağzından çıkanı anlıyordum. Sonra bana ‘Kardeşim, seni bir ay yanıma almak istiyorum, bir ay sonra seninle beraber Van’a gitmek istiyorum. Fakat kendi hemşehrisini yanına aldı diye kıskanacaklar. Sen git, bir ay sonra ben geleceğim.’ dedi.

“Hakikaten bir ay sonra Urfa’ya gelip Rahmet-i Rahmân’a kavuştu.”

(Son Şahitler adlı eserin, dördüncü cildinden derlenmiştir…)