İnsanın kolaycılığa kaçan bir yönü var. Çoğu zaman, görevimizi iyi yapmamanın suçunu bir başkasına yükleyerek, vicdânımızda ve halkın görüşünde temize çıkmaya gayret ederiz. Acaba, inançlı bir şahıs olarak, kendime düşen vazîfeleri hakkıyla edâ edebiliyor muyum? Bu soruya ben rahatlıkla “Evet” diyemeyeceğim! Günümüzde ibâdethânelerde cereyân eden hâdiselerden söz etmek istiyorum: Buraların yapılması, onarılması, temizliği, cemâate devam, cemâatin eğitilmesi, ibâdet hizmetlerinin yerine getirilmesi gibi pek çok konuda gördüğüm eksiklikleri kısaca sıralayacağım.

Ekseriyetle yeni  câmiler, işe aklı eren ve kesesi dolu kimselerin değil; yapı sanatından anlamayan, maddî durumu zayıf, fakat gönlü hizmet aşkıyla yüklü kimselerin himmetleriyle inşa edilmektedir. Bu şahısların âcil bir eksikliği gidermek, fırsatları kaçırmamak, ne olursa olsun  bir binayı hemen hizmete açmak sevkiyle işin zevk tarafını gözetmeye ne vakitleri, ne imkânları olmamaktadır. Binânın güzelliği değil faydalılığı birinci sıraya yerleşmektedir. Mîmarlarımız, mühendislerimiz ucunda para olmadığı için bu kabil işlerle pek ilgilenmemektedir. Netîcede, bulunduğu çevreye uyum gösteremeyen, ibâdethânelerin târihinden süzülen kemâli tâkip edemeyen, taşıması gereken vasıflara uygun düşmeyen bir yapı bitirilip, ibâdete açılmaktadır.

Câmiin görevlileri maaşlarının azlığı, cemâatin ilgisizliği, mesleğin cemiyette gerekli îtibârı görmemesi gibi çeşitli sebeplerle hizmetlerini severek îfâ edememektedirler. Dînin imam, müezzin ve kayyım gibi görevlilere yüklediği mânevî vazîfelerden bîhaber görünmektedirler. Çoğu zaman, hizmete nöbetleşe gelmekte; bunda da isteksiz, resmî ve olabildiğince iğreti davranmaktadırlar. Kendilerinden beklenen görevlerde yeterli olmamaktadırlar. Oysa ki, cemâatin ve müşkülü bulunanların sorularını cevaplandırabilmek için ilmini derinleştirmek, hitâbet ve kırâatını ilerletmek, ezân ve ikàmet ile tesbihât için sesini terbiye etmek, topluluk içinde İslâmiyeti temsil edeceğinden davranışlarını âdâb-ı muâşeret kurallarına uydurmak ve bilgisini – görgüsünü geliştirmek için gayret sarfetmek, temizliğe önem vermek; hattâ, hizmetini tam yapabilmek için sosyoloji, psikoloji, pedagoji gibi dallarda kendini yetiştirmek bir din görevlisinin mükellefiyetleri arasındadır.

Ses yükseltici âletlerin çoğalıp geliştiği devrimizde, okunan ezanın, Kur’an’ın, duânın; verilen hutbe ve vaazın kulakları yırtacak şekilde olması uygun mudur? Teknikten bilistifâde  rûh okşayan, makâmına uygun, olabildiğince güzelleştirilmiş bir ses ve tarz ile tebliğ etmek dururken, kavga ediyormuşcasına bir tavır ve ses tonu ürkütücü ve itici olmaz mı? Hitâbetin “kavl-i leyyin” ile, kimseyi hedef almadan, “sen ve siz” yerine “ben ve biz” diyerek verilecek misâllerle, rûh ve kalble berâber aklı ve duyguları da doyuracak bir yolla yapılması daha faydalı sonuçlar vermez mi?

Risâle-i Nûr Külliyâtı’nda çağımızdaki vâizlerin halka seslenirken nasıl bir yol izlemeleri gerektiği, tebliğin usûlü ve tarzı, Kur’an ve Sünnet-i Seniyeye uygun misâllerin seçilmesi, hitâp edilenlerin rûhî durumları gibi pek çok esaslı kàide ve incelik zikredilmektedir. Din görevlilerinin, meşrepleri farklı bile olsa, bu reçeteleri kullanmaları çok önemli ve noksanlarının giderilmesi bakımından fevkalâde faydalıdır. Üstâd Bedîüzzamân’ı okuyan bir din görevlisinin, uhrevî netîceleri nazara almasa bile, işini dünyevî bakımdan en iyi şekilde görebilmesi yönünden çok istifâdesi olacaktır.

SİNGAPUR’DA İSLAMİYET VE RİSALE-İ NUR HİZMETLERİ…

Bu mevzûda kendimize düşen vazîfeleri de bir başka yazımda ele alıp, Siz muhterem okuyucularımın duygularını dile getirmeye çalışacağım.