Gündelik hayatın karmaşası içinde akışına bıraktığımız pek çok mesele gibi sonradan alışıp normal görmeye başladığımız, özellikle bir mümin ve müslüman için zaruri derecede ehemmiyetli bir konu bu… Değişen ve semavi dinlerin merkezinden uzaklaşan hayatların karşı karşıya olduğu en büyük tehlike.. Öyle ki bu tehlike hiç bir milletin ve halkın kendini eğer iradi ve manevi bir gayret ve himmetle desteklenmezse kurtaramayacağı ve ebedi hayatı mahveden ve bu mahva alamet olarak, dünya hayatının da bütün lezzetlerini hoyratça eskitip tüketen, adileştirip insan ruhunu sonsuz bir boşluk gayyasına düşüren sekülerleşmenin neticesi “hedonizim” veya “hazcılık” olarak adlandırılan deccal ve ye’cüc me’cüclerin en muzır silahı.

Üstad Bediüzzaman’ın ta 1940 ‘lı yıllarda dikkat çektiği:

Sedd-i Zülkarneyn’in tahribiyle, Ye’cüc ve Me’cüclerin dünyayı fesada vermesi gibi; şeriat-ı Muhammediye (A.S.M.) olan sedd-i Kur’anînin tezelzülüyle Ye’cüc ve Me’cüc’den daha müdhiş olarak ahlâkta ve hayatta zulmetli bir anarşilik ve zulümlü bir dinsizlik fesada ve ifsada başlıyor

. (Kastamonu Lahikası, 149)

Yine diğer bir eserinde âyet-i kerimeyi asrımızın hastalığını teşhis ve tedavisini gösterme sadedinde tefsirinde bu meseleye parmak basar:

insan, cibilliyeti ve fıtratı hasebiyle nefsini sever. Belki evvelâ ve bizzât yalnız zâtını sever, başka herşeyi nefsine feda eder. Mabud’a lâyık bir tarzda nefsini medheder. Mabud’a lâyık bir tenzih ile nefsini meayibden tenzih ve tebrie eder. Elden geldiği kadar kusurları kendine lâyık görmez ve kabul etmez. Nefsine perestiş eder tarzında şiddetle müdafaa eder. Hattâ fıtratında tevdi edilen ve Mabud-u Hakikî’nin hamd ve tesbihi için ona verilen cihazat ve istidadı, kendi nefsine sarfederek مَنِ اتَّخَذَ اِلهَهُ هَوَيهُ sırrına mazhar olur. Kendini görür, kendine güvenir, kendini beğenir. İşte şu mertebede, şu hatvede tezkiyesi, tathiri: Onu tezkiye etmemek, tebrie etmemektir. (Sözler, 477)

dediği büyük tehlikeye bir katkı da İsmail Kılıçarslan’dan…

Buyrun okuyalım…

SİNGAPUR’DA İSLAMİYET VE RİSALE-İ NUR HİZMETLERİ…

Türk bir dostum Saraybosnalı bir dostuma, biraz da safça bir merakla, sormuş: ‘Sizin için en büyük düşman Sırplar mı, Hırvatlar mı?’ Saraybosnalı tanıdığım, acı bir gülümsemeyle cevap vermiş: ‘Bizim için de, Sırplar için de, Hırvatlar için de en büyük düşman sekülerleşme.’

Benim ‘yeni seküler düzen’ dediğim düzeni nasıl tanımlayabileceğimize dair şöyle bir yaklaşımım var: ‘Günaha ‘günah’ demeyen, kendi ayarsız vicdan terazisinin öngördüğü bazı kuralları ‘ahlak’ sayan, son derece kendine gömülü bencil insan teklerinin oluşturduğu kaotik nizam.

Dikkat isterim. Günah işleyen değil, günahı ‘günah’ olarak görmeyen. Ve yine dikkat isterim: Ahlaksız değil; ahlakı bir dinden, bir ideolojiden, bir düşünce sisteminden, bir cemaatten, bir cemiyetten, bir etnik aidiyetten, hatta bir aileden değil kendi vicdan terazisinden alan… Hiç kuşku yok ki tek ölçünün vicdan olduğu bir düzlemde ‘vicdana sığdırılabilen şeyler’ meselesi sonsuz kere çeşitleneceği için bir ahlakın varlığından da söz edilemez.

‘Yeni seküler düzen’in böylece nefret ettiği ilk şey ‘ahlak’ meselesidir. Azıcık ahlaktan bahsettiğinizde size ‘ahlakçılık yapmak’ yaftasını yapıştırıverirler.

Başa dönersek… Sırpları, Hırvatları, Boşnakları, Türkleri ve tüm diğerlerini bekleyen tehlike sizi ‘her şeyin mümkün olabileceğine, çünkü verili olanın saçma olduğuna, çünkü kadim olanın değersiz olduğuna’ inandıran yeni seküler düzendir. Bu düzen, din-ideoloji-düşünce bağımsız olarak tüm insanları birbirine benzetmekte, dünyanın yaşanabilirlik seviyesini hızla aşağı çekmektedir.

İsmail kılıçarslan

yeni şafak