“Allah, Ebû Zer’e rahmet etsin. O yalnız başına gezer, yalnız başına yaşar, yalnız başına ölür.”
Hazret-i Muhammed (sav)

Asr-ı saadette Müslümanlar bir ve beraberdi. Birlik halinde, kardeş gibi, fedakarca, dayanışma, paylaşma,
yardımlaşma ve güven içerisinde yaşarlardı.
Hazret-i Ebu Zer (R.A.) gibi toplumdan bir parça uzak, münzevi, yalnız yaşayan müslüman sayısı çok azdı.

Ancak içinde bulunduğumuz yüzyılda, Müslümanların ekserisi Hazret-i Ebu Zer gibi yaşamaya mecbur bırakıldı, mahkum edildi.

‘MÜMİN’ olduğunu iddia eden gençler, “Sıla-i Rahim yapmamak” (Anne -baba ve akraba ziyareti yapmama ve onların rızalarını, memnuniyetlerini almama), en büyük 7 günahtan sayıldığı halde bu vazifelerini doğru-dürüst gerçekleştirmeme veya samimiyetten uzak bir tavırla yapıyormuş gibi görünmeye, yaptıklarında da; kerhen ve yasak savar mahiyetinde geçiştirmeye başladılar.

Ebeveynlerinden gördükleri hayat tarzlarından, onların büyüklerine. valideynlerine ve komşularına karşı davranışlarından, ilişkilerinden, muamelelerinde de, ders ve ibret alma yoluna gitmediler. Hayırlı birer halef olma çizgisinden saptılar.

Akıllı cep telefonları, tabletleri, laptopları, bilgisayarları, sanal iletişim ve medya sistemleri, zamane müslümanlarını bağımlı hale getirerek esir aldı. Seküler Müslüman gençlik için akıllı telefonlar ve sairleri, her şeyden daha öncelikli ve önemli hale geldi. Bu cihazlar, maneviyat büyüklerinden, alimlerden, mürşitlerden, anne ve babalarından, ailelerinden, akraba, dost ve arkadaşlarından daha değerli ve vazgeçilmez bir seviyeye yükseldi.

Kurgulanmış yeni nesil gençler bundan böyle; “Annesiz – babasız, ailesiz yaşayabilirler ama cep telefonsuz, laptopsuz, internetsiz v.b. gibi araçlarsız, sanal medya ve iletişimsiz asla!”

“SELEFE SAYGI” denen; güzel ahlakın, fazilet ve vefa duygusunun simgesi, timsali olan adet ve adabı da kaybetmek üzereler.

SİNGAPUR’DA İSLAMİYET VE RİSALE-İ NUR HİZMETLERİ…

Maddi imkanları çoğalmış, refah düzeyi artmış, zenginleşmiş, lüks düşkünlüğüne müptela olmuş, israfa alışmış, “DECCALIN NESLİ’nin” yaşantısına özenir, taklid etmek ister hale gelmiş ama maneviyatları zayıflamış, yıpranmış ve yaralanmış, netice itibariyle de GABİLEŞMİŞ, Kalbi KASAVET bağlamaya başlamış bu yeni nesil seküler müslüman gençler:

“Anne – babamı, büyüklerimi memnun ettim mi, rızasına uygun davrandım mı, gönüllerini hoşnut ettim mi, beklentilerini karşıladım mı, isteklerini sordum mu, arzularını yerine getirdim mi, ihtiyaçlarına cevap verebildim mi, helalliklerini aldım mı?”
sorularının cevabını, (KUR’AN ve SÜNNET-İ SENİYE hükümleri doğrultusu ve rehberliğinde) vicdanlarına ve ebeveynlerine sormadan; ama ene ve nefislerinin süfli istek, arzu ve heveslerine riayet ederek yollarına devam ediyorlar.

Anne ve babalarından, ana – baba hükmünde ki yakın akrabaları olan büyüklerinden, HELALLİK alıp almamayı bile çok umursamıyor, eyvallah etmiyor, kafaya takmıyorlar. O muhterem insanlar, bir şey isterler, talepte bulunurlar endişesiyle hal ve hatırlarını dahi yarım ağızla, laf olsun diye soruyor veya hiç sormuyorlar.

“ASIM’ın NESLİ’de”
maalesef bu menfur ve sinsi “batılılaşma, çağdaşlaşma, modernleşme” isimli, gerçekte ise; yozlaşma, laçkalaşma, asliyetini kaybetme, din de lakaydlaşmadan ibaret olan menhus trendin, (akımın, modanın) karşısında, olumsuz anlamda bir başkalaşım ve değişime maruz kalmış durumda debelenip duruyorlar, Vesselam.

Erdoğan Esenkal